ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူမနားထဲသို႕ တုိးညင္းေသာ အသက္ရႈသံ ဖြဖြေလးက အိပ္မက္ထဲမွာလိုလို ၾကားေနရသည္။ သူမ အိပ္မက္မက္ေနသည္လား။ ထိုအသက္ရႈသံကို အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားေနရတာလား၊ အျပင္မွာ တကယ္ ၾကားေနတာလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနမိသည္။ မိမိကိုယ္ကိုလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား ႏိုးေနသည္လား မေသခ်ာ ။ အိပ္တစ္၀က္ႏိုးတစ္၀က္ ျဖစ္ေနတာျဖစ္မည္။ သူမလက္က ေဘးနားက ဖက္လံုးကို တငးတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အိပ္ရာက ႏိုးလာေအာင္ ျပန္ႏိုးယူလိုက္ရသည္။ အိပ္မက္၏ အျပင္ဘက္ လက္ရွိ သူမအခန္းေလးထဲသို႕ စိတ္၊ခႏၶာတစ္ခုလံုး ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးကို ဖြင္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ တစ္ခန္းလံုး မဲေမွာင္ တိတ္ဆိတ္လို႕ေနသည္။ မအိပ္ခင္က သူမ အခန္းမီးကို ပိတ္ထားခဲ႕သည္ဘဲ။ သို႕ေသာ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားရသည္ဟု ထင္ေနခဲ႔ေသာ အသက္ရႈသံ တိုးဖြဖြက အျပင္မွာ တကယ္ကိုၾကားေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ သိသြားေသာအခါ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ေထာင္ထသြားေအာင္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားေတာ႕သည္။ ဟုတ္ပါ႕မလား ဆိုေသာစိတ္ျဖင္႕ ေသခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေလ ထိုအသက္ရႈသံတိုးတိုးေလးက ပိုသိသာေလ။ သူမနားထဲ သဲသဲကြဲကြဲ ပိုၾကားရေလ ျဖစ္လာသည္။
“ဘုရားေရ” ဒါဟာ တကယ္ပါဘဲ… အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားေနရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ အျပင္မွာ တကယ္ကို ၾကားေနရတာပါလား .. သူမ အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုအရာဆီက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနတာပါလိမ္႕။အျမဲတမ္း တံခါးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အလံုပိတ္ျပီးမွ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္တတ္ေသာ သူမ အခန္းထဲသို႔ သက္ရွိတစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာတာက အသက္ရႈသံ တိုးတိုးေလးက တကယ္ကို ၾကားေနရတာဘဲ ျဖစ္သည္။ ၾကားေနရေသာ အသက္ရႈသံက ေျခရင္းေလာက္ဆီမွ ထြက္ေပၚေနတာ ျဖစ္ျပီး အေမွာင္ထဲမွာ သူမ ေခါင္းေလးကို မသိမသာေထာင္၍ အားစိုက္ၾကည္႕မိေသာ္လည္း ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဲေမွာင္လို႕ေနသည္။ သူမ ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ားလည္း ေအးစက္လုိ႕လာသည္။ အိမ္ကလူေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္ရမည္လား စဥ္းစားမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ ေအာ္လိုက္တုန္း ယခုအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚလာေနေသာ အရာဆီမွ သူမကို တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ေလမည္လား ဆိုတာကို စဥ္းစားမိျပန္ေတာ႕ အသံပင္ မထြက္ရဲေခ်။ ျပီးေတာ႕ သူမ ေအာ္လိုက္ရင္လည္း အိမ္ကလူေတြ ရုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္းႏိုးဖို႕က မေသခ်ာျပန္။ ဒီခ်ိန္ဆို အားလံုး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ေပျပီ။
သူမအခန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၀င္ေနတာလား။ ေတြးမိျပန္ေတာ႕ တုန္လႈပ္စိတ္ျဖင္႕ ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ျပန္စျပဳလာသည္။ အခန္းထဲမွ ထိုသူသည္ သူမ အသက္အႏၱရာယ္ကို ရန္ရွာဖို႕လား။ ပစၥည္းလိုခ်င္တဲ႕သူလား။ ကယ္ေတာ္မူပါ။ သူမ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ္႕။ ဒီပံုအတိုင္း မိုးလင္းေအာင္ ထိုင္ေစာင္႕ေနရမည္လား။ အိုး.. ဒီအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနတာ ေသခ်ာသည္႕ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ထိ သူမ ေစာင္႕ေနႏိုင္ပါ႕မလဲ။ အခန္းမီးကို ဖြင္႕လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း မီးခလုပ္က ကုတင္ႏွင္႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႕ ထိုေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕က ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းရမည္။ ထိုသို႕ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္လို႕ သူမဆီက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံၾကားလွ်င္ ထိုအသက္ရႈသံ ထြက္ေနေသာ အရာက သူမကို တစ္ခုခု မလုပ္ဘူးလို႕ ဘယ္သူက ေျပာႏိုင္ပါ႕မလဲ။ သူမ ကုတင္နားတစ္၀ိုက္တြင္ မီးျခစ္လို၊ အင္မာဂ်င္စီလိုက္လို အရာမ်ိဳးလည္း တစ္ခုမွ ယူမထားမိ။ သူမဆီက တစ္စံုတစ္ရာ အသံထြက္သြားမည္စိုး၍ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးထလာေသာ ပက္လက္ အေနအထားအတိုင္း တစ္လက္မမွ်ပင္ မလႈပ္ရွားရဲဘဲ ျငိမ္ေနရသျဖင္႕ တစ္ကိုယ္လံုးပင္ ေတာင္႔တင္းလာသည္။
ထူးဆန္းတာက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ အရာမွာ လႈပ္ရွားမႈတစ္စက္မွ် ရွိဟန္မတူ။ အသက္ရႈသံ မွန္မွန္သာ ထြက္ေပၚေနေသာ္လည္း အျခားဘာသံမွ မၾကားရသည္႕ျပင္ ၄င္းအသံမွာ သူမကုတင္ေျခရင္း တစ္ေနရာတည္းမွ ျငိမ္သက္စြာ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္႔ရသည္မွာ သူမ ႏိုးေနမွန္းသိေသာေၾကာင္႕ ျငိမ္သက္စြာ ပုန္းေနျခင္းလား.။ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမ လႈပ္ရွားမႈကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနျခင္းလား မသိႏိုင္ျပန္။ ေၾကာက္ရြံ႔မႈက လူတစ္ကိုယ္လံုးကို ေအးခဲေစမတတ္ ျဖစ္ေစကာ အာေခါင္မ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲလာသည္ဟု သူမ ထင္သည္။ အိုး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတုိင္း ျငိမ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ေၾကာက္တာႏွင္႕ အသက္ပါသြားလိမ္႕မည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ႕မည္။ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ မီးခလုတ္ ေျပးဖြင္႕ရမည္လား၊ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရမည္လား။ စဥ္းစားရင္းမွ သူမ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုတာကို သိသြားေတာ႕သည္။
သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံမျမည္ေအာင္ ေျဖးေျဖးေလး ၾကြလိုက္ျပီး ေျခေထာက္၂ဖက္ကို ကုတင္ေအာက္သို႕ အသာအယာ ခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ ၂ဖက္လံုး ကုတင္ေအာက္ ေရာက္ျပီး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခေထာက္ေပၚ အားျပဳလို႕ရတာႏွင္႕ အခန္းတံခါးရွိရာကို တန္းျပီးေျပးေတာ႕သည္။ မျမင္ရေအာင္ မဲေမွာင္ေနေသာ္လည္း သူမ အျမဲ ေနလာေသာ အိပ္ခန္း၏ ေနရာ အေနအထား အားလံုး သူမ အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္သည္။ အခန္းတံခါးေပါက္ ေရာက္တာႏွင္႕ လက္ကိုင္ကို ဆြဲဖြင္႕ကာ တံခါးကို ျပန္ေဆာင္႕ပိတ္ခဲ႕ျပီး သူမ ေမာင္ေလး၂ေယာက္ အိပ္ေသာအခန္းသို႕ ေျပးကာ တံခါးကို သြားထုသည္။ သူမ မိဘမ်ား အခန္းတံခါးကိုလည္း ထုသည္။ အျပင္မွ အသံအက်ယ္ၾကီးျဖင္႕လည္း ေအာ္ႏိုးသည္။ သူမ တံခါးထုသံ၊ ေအာ္သံမ်ားေၾကာင္႕ တစ္အိမ္လံုး အထိတ္တလန္႕ ႏိုးလာၾကရေလသည္။ အိမ္ရွိ ထမင္းခ်က္ ေဒၚၾကီးေအးႏွင္႔ အိမ္အကူ မိလံုးတို႕ပါမက်န္ အားလံုး အိပ္မႈန္စုန္မြားျဖင္႕ ႏိုးထလာၾကကာ သူမကို ဘာျဖစ္တာလဲ ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေလသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာၾကီးပန္းၾကီး သူမ ရွင္းျပေသာအခါ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ အံ႕အားသင္႔စြာ စဥ္းစားၾကေလသည္။ အျပင္လူ မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ လံုျခံဳလွေသာ သူတို႔အိမ္ထဲသို႕ ဘယ္လိုသူစိမ္း၊ သုိ႔မဟုတ္ သူခိုးက ၀င္ေရာက္ ေနႏိုင္ပါနည္း။
ေမာင္ႏွစ္ေယာက္က ဧည္႕ခန္းနံရံမွာ အလွခ်ိတ္ထားေသာ ေငြဓါးႏွစ္လက္ကို သြားဆြဲယူလာသလို ေဖေဖကေတာ႕ အင္မာဂ်င္စီလိုက္ႏွင္႕အတူ သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို ယူလာသည္။ တစ္ခုခုဆို ခ်က္ျခင္း ဖုန္းေကာက္ဆက္ဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဒၚၾကီးေအးက အ၀တ္ေလွ်ာ္တုတ္ကို သြားယူလာကာ မိလံုးကေတာ႕ ၾကက္သြန္လွီးသည္႕ ဓါးအေသးေလးကို ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ဆြဲယူလာခဲ႔သည္။ လူအစုၾကီးျဖင္႕ သူမ အခန္းရွိရာကို ခ်ီတက္ၾကျပီး အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ကာ မီးခလုပ္ကို ေမာင္ေလးအငယ္မွ သြားဖြင္႕လိုက္ကာ သူမအခန္းထဲကို လွည္႕ပတ္ ရွာေဖြၾကေတာ႕သည္။ ကုတင္ေျခရင္းဘက္ ေရာက္သြားေတာ႕ ေမာင္ေလး ဆီမွ “ဒီမွာ ဒီမွာ လာၾကည္႕စမ္းပါဦး” ဟု အသံထြက္လာေသာအခါ ထိုေနရာသို႕ အားလံုး အေျပးအလႊားေရာက္သြားျပီး ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ႔ သူမ ကုတင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်ေနေသာ ေစာင္ေပၚတြင္ အက် တက္အိပ္ကာ အသက္မွန္မွန္ရႈရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ “ေၾကာင္တစ္ေကာင္”။
“ ဟင္. ဒါ ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္မ ေရႊ၀ါေလးဘဲ ” ေဒၚၾကီးေအးထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္က ဘယ္လိုလုပ္ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ” သူမက မေက်မနပ္ ေမးေတာ႕ “ညေနက ထမင္းစားခန္းေရွ႕ကေန သူ ျဖတ္သြားတာေတာ႕ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ေဒၚၾကီးလဲ သူ႕အိမ္သူ ျပန္သြားျပီ ထင္ေနတာ လက္စသပ္ေတာ႕ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာကိုး.. ” ထိုအခါမွ အားလံုးလည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္ကာ သူမကို စေနာက္ၾကေတာ႕သည္။ သူမေၾကာင္႔ တစ္အိမ္လံုးလည္း အိပ္ပ်က္သြားရျပီ မဟုတ္ပါလား။ အေစာတုန္းကေတာ႕ ေၾကာက္လြန္း၍ အသက္ပင္ မရႈမိေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရေသာ သူမမွာ ခုေတာ႕ ဘယ္သူ႕ေဒါသထြက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္လာကာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေၾကာင္ကို ဂုတ္ကေန ကိုင္ဆြဲကာ မိလံုးလက္ထဲ ထိုးထည္႕လုိက္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိေတာ႕သည္။
“ဘုရားေရ” ဒါဟာ တကယ္ပါဘဲ… အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားေနရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ အျပင္မွာ တကယ္ကို ၾကားေနရတာပါလား .. သူမ အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုအရာဆီက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနတာပါလိမ္႕။အျမဲတမ္း တံခါးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အလံုပိတ္ျပီးမွ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္တတ္ေသာ သူမ အခန္းထဲသို႔ သက္ရွိတစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာတာက အသက္ရႈသံ တိုးတိုးေလးက တကယ္ကို ၾကားေနရတာဘဲ ျဖစ္သည္။ ၾကားေနရေသာ အသက္ရႈသံက ေျခရင္းေလာက္ဆီမွ ထြက္ေပၚေနတာ ျဖစ္ျပီး အေမွာင္ထဲမွာ သူမ ေခါင္းေလးကို မသိမသာေထာင္၍ အားစိုက္ၾကည္႕မိေသာ္လည္း ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဲေမွာင္လို႕ေနသည္။ သူမ ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ားလည္း ေအးစက္လုိ႕လာသည္။ အိမ္ကလူေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္ရမည္လား စဥ္းစားမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ ေအာ္လိုက္တုန္း ယခုအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚလာေနေသာ အရာဆီမွ သူမကို တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ေလမည္လား ဆိုတာကို စဥ္းစားမိျပန္ေတာ႕ အသံပင္ မထြက္ရဲေခ်။ ျပီးေတာ႕ သူမ ေအာ္လိုက္ရင္လည္း အိမ္ကလူေတြ ရုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္းႏိုးဖို႕က မေသခ်ာျပန္။ ဒီခ်ိန္ဆို အားလံုး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ေပျပီ။
သူမအခန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၀င္ေနတာလား။ ေတြးမိျပန္ေတာ႕ တုန္လႈပ္စိတ္ျဖင္႕ ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ျပန္စျပဳလာသည္။ အခန္းထဲမွ ထိုသူသည္ သူမ အသက္အႏၱရာယ္ကို ရန္ရွာဖို႕လား။ ပစၥည္းလိုခ်င္တဲ႕သူလား။ ကယ္ေတာ္မူပါ။ သူမ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ္႕။ ဒီပံုအတိုင္း မိုးလင္းေအာင္ ထိုင္ေစာင္႕ေနရမည္လား။ အိုး.. ဒီအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနတာ ေသခ်ာသည္႕ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ထိ သူမ ေစာင္႕ေနႏိုင္ပါ႕မလဲ။ အခန္းမီးကို ဖြင္႕လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း မီးခလုပ္က ကုတင္ႏွင္႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႕ ထိုေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕က ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းရမည္။ ထိုသို႕ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္လို႕ သူမဆီက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံၾကားလွ်င္ ထိုအသက္ရႈသံ ထြက္ေနေသာ အရာက သူမကို တစ္ခုခု မလုပ္ဘူးလို႕ ဘယ္သူက ေျပာႏိုင္ပါ႕မလဲ။ သူမ ကုတင္နားတစ္၀ိုက္တြင္ မီးျခစ္လို၊ အင္မာဂ်င္စီလိုက္လို အရာမ်ိဳးလည္း တစ္ခုမွ ယူမထားမိ။ သူမဆီက တစ္စံုတစ္ရာ အသံထြက္သြားမည္စိုး၍ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးထလာေသာ ပက္လက္ အေနအထားအတိုင္း တစ္လက္မမွ်ပင္ မလႈပ္ရွားရဲဘဲ ျငိမ္ေနရသျဖင္႕ တစ္ကိုယ္လံုးပင္ ေတာင္႔တင္းလာသည္။
ထူးဆန္းတာက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ အရာမွာ လႈပ္ရွားမႈတစ္စက္မွ် ရွိဟန္မတူ။ အသက္ရႈသံ မွန္မွန္သာ ထြက္ေပၚေနေသာ္လည္း အျခားဘာသံမွ မၾကားရသည္႕ျပင္ ၄င္းအသံမွာ သူမကုတင္ေျခရင္း တစ္ေနရာတည္းမွ ျငိမ္သက္စြာ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္႔ရသည္မွာ သူမ ႏိုးေနမွန္းသိေသာေၾကာင္႕ ျငိမ္သက္စြာ ပုန္းေနျခင္းလား.။ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမ လႈပ္ရွားမႈကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနျခင္းလား မသိႏိုင္ျပန္။ ေၾကာက္ရြံ႔မႈက လူတစ္ကိုယ္လံုးကို ေအးခဲေစမတတ္ ျဖစ္ေစကာ အာေခါင္မ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲလာသည္ဟု သူမ ထင္သည္။ အိုး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတုိင္း ျငိမ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ေၾကာက္တာႏွင္႕ အသက္ပါသြားလိမ္႕မည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ႕မည္။ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ မီးခလုတ္ ေျပးဖြင္႕ရမည္လား၊ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရမည္လား။ စဥ္းစားရင္းမွ သူမ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုတာကို သိသြားေတာ႕သည္။
သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံမျမည္ေအာင္ ေျဖးေျဖးေလး ၾကြလိုက္ျပီး ေျခေထာက္၂ဖက္ကို ကုတင္ေအာက္သို႕ အသာအယာ ခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ ၂ဖက္လံုး ကုတင္ေအာက္ ေရာက္ျပီး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခေထာက္ေပၚ အားျပဳလို႕ရတာႏွင္႕ အခန္းတံခါးရွိရာကို တန္းျပီးေျပးေတာ႕သည္။ မျမင္ရေအာင္ မဲေမွာင္ေနေသာ္လည္း သူမ အျမဲ ေနလာေသာ အိပ္ခန္း၏ ေနရာ အေနအထား အားလံုး သူမ အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္သည္။ အခန္းတံခါးေပါက္ ေရာက္တာႏွင္႕ လက္ကိုင္ကို ဆြဲဖြင္႕ကာ တံခါးကို ျပန္ေဆာင္႕ပိတ္ခဲ႕ျပီး သူမ ေမာင္ေလး၂ေယာက္ အိပ္ေသာအခန္းသို႕ ေျပးကာ တံခါးကို သြားထုသည္။ သူမ မိဘမ်ား အခန္းတံခါးကိုလည္း ထုသည္။ အျပင္မွ အသံအက်ယ္ၾကီးျဖင္႕လည္း ေအာ္ႏိုးသည္။ သူမ တံခါးထုသံ၊ ေအာ္သံမ်ားေၾကာင္႕ တစ္အိမ္လံုး အထိတ္တလန္႕ ႏိုးလာၾကရေလသည္။ အိမ္ရွိ ထမင္းခ်က္ ေဒၚၾကီးေအးႏွင္႔ အိမ္အကူ မိလံုးတို႕ပါမက်န္ အားလံုး အိပ္မႈန္စုန္မြားျဖင္႕ ႏိုးထလာၾကကာ သူမကို ဘာျဖစ္တာလဲ ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေလသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာၾကီးပန္းၾကီး သူမ ရွင္းျပေသာအခါ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ အံ႕အားသင္႔စြာ စဥ္းစားၾကေလသည္။ အျပင္လူ မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ လံုျခံဳလွေသာ သူတို႔အိမ္ထဲသို႕ ဘယ္လိုသူစိမ္း၊ သုိ႔မဟုတ္ သူခိုးက ၀င္ေရာက္ ေနႏိုင္ပါနည္း။
ေမာင္ႏွစ္ေယာက္က ဧည္႕ခန္းနံရံမွာ အလွခ်ိတ္ထားေသာ ေငြဓါးႏွစ္လက္ကို သြားဆြဲယူလာသလို ေဖေဖကေတာ႕ အင္မာဂ်င္စီလိုက္ႏွင္႕အတူ သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို ယူလာသည္။ တစ္ခုခုဆို ခ်က္ျခင္း ဖုန္းေကာက္ဆက္ဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဒၚၾကီးေအးက အ၀တ္ေလွ်ာ္တုတ္ကို သြားယူလာကာ မိလံုးကေတာ႕ ၾကက္သြန္လွီးသည္႕ ဓါးအေသးေလးကို ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ဆြဲယူလာခဲ႔သည္။ လူအစုၾကီးျဖင္႕ သူမ အခန္းရွိရာကို ခ်ီတက္ၾကျပီး အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ကာ မီးခလုပ္ကို ေမာင္ေလးအငယ္မွ သြားဖြင္႕လိုက္ကာ သူမအခန္းထဲကို လွည္႕ပတ္ ရွာေဖြၾကေတာ႕သည္။ ကုတင္ေျခရင္းဘက္ ေရာက္သြားေတာ႕ ေမာင္ေလး ဆီမွ “ဒီမွာ ဒီမွာ လာၾကည္႕စမ္းပါဦး” ဟု အသံထြက္လာေသာအခါ ထိုေနရာသို႕ အားလံုး အေျပးအလႊားေရာက္သြားျပီး ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ႔ သူမ ကုတင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်ေနေသာ ေစာင္ေပၚတြင္ အက် တက္အိပ္ကာ အသက္မွန္မွန္ရႈရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ “ေၾကာင္တစ္ေကာင္”။
“ ဟင္. ဒါ ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္မ ေရႊ၀ါေလးဘဲ ” ေဒၚၾကီးေအးထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္က ဘယ္လိုလုပ္ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ” သူမက မေက်မနပ္ ေမးေတာ႕ “ညေနက ထမင္းစားခန္းေရွ႕ကေန သူ ျဖတ္သြားတာေတာ႕ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ေဒၚၾကီးလဲ သူ႕အိမ္သူ ျပန္သြားျပီ ထင္ေနတာ လက္စသပ္ေတာ႕ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာကိုး.. ” ထိုအခါမွ အားလံုးလည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္ကာ သူမကို စေနာက္ၾကေတာ႕သည္။ သူမေၾကာင္႔ တစ္အိမ္လံုးလည္း အိပ္ပ်က္သြားရျပီ မဟုတ္ပါလား။ အေစာတုန္းကေတာ႕ ေၾကာက္လြန္း၍ အသက္ပင္ မရႈမိေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရေသာ သူမမွာ ခုေတာ႕ ဘယ္သူ႕ေဒါသထြက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္လာကာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေၾကာင္ကို ဂုတ္ကေန ကိုင္ဆြဲကာ မိလံုးလက္ထဲ ထိုးထည္႕လုိက္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိေတာ႕သည္။
လင္းျမၾကည္ျဖဴ
6 comments:
၀တၳဳတုိလည္း အေရးသြက္သားပဲ..
အားက်တယ္..ကုိယ္က အဲလုိမွ မေရးတတ္ပဲေလ.။
အင္း... ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ... ေၾကာင္ျဖစ္ေနလို႔.....
စာေရးတာ ေတာ္လို႔လားမသိဘူး ဖတ္လို႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ေကာင္းသား...
ဇာတ္အိမ္ထက္ ေၾကာက္လန္႔တဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္အေျခအေနကို တဆင့္ခ်င္း ေရးသြားတာ သေဘာက်မိတယ္။
သဘာဝက်က် ရသ စာေပေတြကို ေရးနိင္စြမ္းရိွသူပါပဲ။
ရသစာေပ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ပိုၿပီးမ်ားေစခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးပါပဲ။
အားေပးပါတယ္။
ဟူး...ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေၾကာင္ကယ္ေပလို႕.. ဖတ္ၿပီး ပိုစိတ္လႈပ္၇ွားမိတယ္..အိမ္ မွာကိုယ္လဲတစ္ေယာက္တည္းေနေတာ႕
အဲလို ခံစားခ်က္မ်ုိး ခံစား၇တယ္...
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေၾကာင္ျဖစ္ေနတာကုိး
ေရးတတ္လိုက္တာ .. အစကေန ဖတ္ရင္း အဆံုးထိေအာင္ပဲ ဖတ္လိုက္တယ္၊ အသက္ရႈသံက တကယ္ သရဲထင္လို႔၊ ေနာက္ေတာ့ေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနတာကိုး၊ အမတစ္ေယာက္အိမ္မွာ သက္ျပင္းခ်သံႀကီးၾကားၾကားေနရတယ္ဆိုတာ၊ အဲဒါ ျပန္ေတြးမိရင္း သရဲ၀တၳဳမွတ္ေနတာ၊ ေတာ္လိုက္တာ၊
Post a Comment