ဆည္းဆာနိဂံုး



တကယ္လို႔မ်ား လူတစ္ေယာက္ဟာ သိပ္စိတ္ညစ္ေနရင္ ဘာေတြလုပ္ၾကသလဲ.. လူတိုင္းသည္ သူတို႔၏ ဘ၀တြင္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္မ်ားသာ ရွိလိမ္႔မည္ဟုေတာ႔ မထင္ပါ။ သူမ မၾကာခဏ ေတြးၾကည္႕မိဖူးပါသည္။ လူေတြ စိတ္ညစ္လွ်င္ ဘာေတြလုပ္ေလ႔ ရွိသလဲ… စိတ္ညစ္သူေတြကို ႏွစ္သိမ္႔ေျဖာင္းျဖေပးႏုိင္မည္႕အရင္းႏွီးဆံုး သူေတြေရာ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါရဲ႕လား။ ထိုႏွစ္သိမ္႔တတ္သူမ်ားကေရာ အျခားသူေတြ၏ စိတ္ခံစားမႈကို မွ်ေ၀ခံစားၾကည္႔ဖို႕ ဘယ္လိုႏွလံုးသားမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္ပါသလဲ.. ထိုသူမ်ားသည္ အျမဲတမ္း မေျပာင္းလဲေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူလို႕ တင္စား၍ ရႏိုင္မည္လား။ မေျပာင္းလဲတဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္စံု ဆိုသည္႕စကားက ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမႏွင္႔ အလွမ္းကြာေ၀းလြန္းေနသည္။ ေခါင္းကို အသာယမ္းခါလိုက္ရင္း သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တြန္႔ေကြးကာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။


သူမစိတ္ညစ္လွ်င္ စာေတြဖတ္သည္။ သီခ်င္းေတြနားေထာင္သည္။ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ ၾကည္႕ခ်င္ၾကည္႕သည္။ သူမတြင္ သြားလာ လည္ပတ္စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိသလို သူငယ္ခ်င္းလဲ မ်ားမ်ား မရွိပါ။ သူမဘ၀တြင္ ရွိခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာလည္းျဖစ္ သူမ၏ အခ်စ္ဆံုး ခ်စ္သူမွာလည္း သူမႏွင္႕ ေ၀းရာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႕ ထြက္ခြာသြားခဲ႕သည္မွာ ၾကာေလျပီ။ ထိုသူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူေလး ရွိစဥ္တုန္းကေတာ႕ သူမစိတ္ညစ္သမွ်၊ သူမ ဂ်ီက်သမွ်ကို သီးခံကာ အလိုလုိက္ ခဲ႕သည္။ ခ်စ္သူေလး၏ ပုခံုးသည္ သူမအတြက္ေတာ႕ မွီခိုစရာ၊ ငိုေၾကြးစရာ ေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႕ဖူးပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ေတြသည္ သူမအတြက္ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ခဲ႕ဖူးပါသည္။ လူတိုင္းမွာ ၀မ္းနည္းအားငယ္သည္႕အခါ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ ရွိလာသည္႔အခါ ငိုေၾကြးစရာ ပုခံုးေလးတစ္စံု၊ ႏွစ္သိမ္႔ေပးမည္႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးတစ္စံုေတာ႕ မျဖစ္မေနေတာ႕ လိုအပ္သည္ဟု သူမထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ဟုဆိုကာ သူမအနားမွ ခ်စ္သူေလး ထြက္ခြာသြားကတည္းက မွီတြယ္စရာ မရွိေတာ႕ေသာ သူမအတြက္ မ်က္ရည္မက်ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။

သူမအသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္တြင္ သိပ္ခ်စ္ရေသာ သူမေမေမ ကင္ဆာေရာဂါျဖင္႕ ဆံုးပါးခဲ႕ရသည္။ သိပ္မၾကာခင္ကမွ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္သစ္ထူထားေသာ သူမ ေဖေဖသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူ သူမကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္သစ္မွာ သာယာနစ္ေမ်ာလို႕ ေနခဲ႕သည္။ ထိုေနာက္အိမ္ေထာင္ႏွင္႔ ပါလာေသာ သမီး ၂ေယာက္ကသာ ေဖေဖ႔ကို အခ်ိန္ျပည္႔ ကပ္ခၽြဲျပီး သူတို႕လိုခ်င္တာေတြ ပူဆာ ၀ယ္ခိုင္းတတ္ေသာ္လည္း တီတီတာတာ စကားမဆုိတတ္ခဲ႕ေသာ သူမကေတာ႕ သူမဖခင္ႏွင္႕ တစ္စ တစ္စ ပိုေ၀းကြာလာခဲ႔သည္။ အိမ္တြင္ မေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ ထိုသားအမိကို ျမင္တိုင္း သူမစိတ္ေတြ ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးလာရသည္။ သူမကို လိုက္ျပိဳင္ေနတတ္ေသာ ထိုမိန္းမ ( ေဖ႔ေဖ႔ ေနာက္မိန္းမ)၏ သမီးေတြသည္ သူမအတြက္ စိတ္ညစ္စရာ အေကာင္းဆံုး လူသားမ်ားအျဖစ္ သူမ၏စိတ္ၾကည္လင္မႈကို အခ်ိန္ျပည္႕ ေႏွာက္ယွက္ေနေလခဲ႕သည္။ သို႕ႏွင္႕ သူမ အိမ္တြင္ အေနက်ဲလာသည္။ သူမစိတ္ညစ္တိုင္း ႏွစ္သိမ္႕အားေပးမည္႕သူလည္း မရွိေတာ႕ေသာ သူမအတြက္ေတာ႕ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံကာ၊ ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႔စြာ အထီးက်န္ဆန္လြန္းေသာ အခ်ိန္ေတြသာ ျဖစ္လာရေတာ႔သည္။ ခ်စ္သူအနားမွာမရွိတဲ႕ဘ၀ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းလွပါသလဲ။

အိမ္တြင္ မေနခ်င္၍ အျပင္ထြက္ေနေသာ္လည္း ဘယ္ကိုမွ သြားစရာမရွိဘဲ သူမ အျမဲသြားထိုင္ေနေလ႕ ရွိသည္႕ေနရာက ျမိဳ႔ျပင္အထြက္ ေလတဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ျမင္႕ျမင္႕ၾကီးတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုကမ္းပါးတစ္၀ိုက္တြင္ တစ္ပင္ထီးတည္း ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကလြဲလို႕ အျခားဘာပင္မွ မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္းမ်ား လႊမ္းျခံဳလွ်က္၊ အထီးက်န္ျခင္းရနံ႔တို႕က ေ၀႕၀ဲလႊင္႔ေမ်ာေနေလ႔ ရွိသည္။ ထိုေနရာေရာက္တိုင္း ထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္ၾကီးမွာ ရပ္ရင္း သူမစိတ္ေတြ အစြမ္းကုန္ လြတ္လပ္စြာ လႊင္႕ေမ်ာေလ႕ရွိသည္။ ထိုေနရာေရာက္လွ်င္ အခ်ိန္နာရီ အားလံုး သူမေမ႕ထားခ်င္သည္။ က်ယ္ေျပာလွေသာ ျမစ္ျပင္ၾကီးကို ေငးေမာရင္း အဆံုး အစမရွိေသာ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေငးေမာေနရသည္က သူမ၏ စိတ္ဖိစီးမႈအားလံုးကို ေခတၱမွ် ေမ႔ထားေစႏိုင္ခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံျခားသို႕ ထြက္သြားကာစက ေန႔စဥ္နီးပါး ဖုန္းဆက္တတ္ေသာ သူမ ခ်စ္သူသည္ တေျဖးေျဖး ဖုန္းအေခၚ က်ဲလာသလို စကားသံေတြက အစိမ္းေရာင္ဆန္လာခဲ႕သည္။ ယခင္ခ်ိန္တုန္းက သူမအတြက္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေပးႏိုင္ခဲ႕ေသာ ခ်စ္သူသည္ ဖုန္းေျပာ၍ မျပီးခင္ ဖုန္းခ်ဖို႕သာ စိတ္ေစာေနတတ္ခဲ႕ေလျပီ။ သို႕ႏွင္႕ သူမ ခ်စ္သူကို ရင္ဖြင္႔ခြင္႕၊ သူမခ်စ္သူကို အားကိုးတၾကီး တိုင္တည္ခြင္႕ မရေသာ စကားလံုး မ်ားစြာတို႕ သူမရင္ထဲတြင္ ျပည္႕သိပ္ဆို႕နင္႔စြာ ေနရာယူလာရင္း ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးလည္း မြန္းၾကပ္ ေျခာက္ကပ္လုိ႔ ေနေလေတာ႕သည္။

ဒီေန႔လည္း သူမ ဒီေနရာကို ေရာက္လာခဲ႕ျပန္ျပီ။

ဒီေန႔ေတာ႔ျဖင္႔ သူမဒီေနရာကို ေရာက္လာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက သူမသိပ္ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူ၏ အၾကီးမားဆံုး ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင္႕ ျဖစ္သည္။ ဒီေန႕သည္ သူမခ်စ္သူ၏ ေမြးေန႔ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူကို Birthday Wish လုပ္ဖို႕ ည၁၂နာရီတိတိမွာ သူမဖုန္းျဖင္႕ ခ်စ္သူထံ Oversea ေခၚေသာအခါ ဖုန္းပိတ္ထားသည္ဟု ေျဖသံကိုသာ ထပ္တလဲလဲ ၾကားေနခဲ႔ရသည္။ ည၁၂နာရီမွ စကာ တစ္ညလံုး မအိပ္ျဖစ္ဘဲ ဖုန္းထိုင္ေခၚေနခဲ႕သည္။ သုိ႕ေသာ္အေျဖကေတာ႕ အေျပာင္းအလဲမရွိ.. ဖုန္းပိတ္ထားသည္ ဟုသာ.. မနက္ မိုးလင္းေတာ႕ ခ်စ္သူအလုပ္လုပ္သည္႔ ရံုးကို သူမဖုန္းဆက္ေတာ႕ ခြင္႕ယူထားသည္ဟု တစ္ဖက္က ျပန္ေျဖလာသည္။ ျပီးေတာ႕ ထိုဖုန္းေျဖသူက ခ်စ္သူႏွင္႕ တစ္ရံုးတည္း အလုပ္အတူလုပ္ေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ႕ျပီး ထိုမိန္းခေလးက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင္႕ သူမကို ေျပာျပခဲ႕သည္က သူမ၏ခ်စ္သူသည္ မေန႕ညက ထိုႏိုင္ငံရွိ သူ၏ ခ်စ္သူေကာင္မေလးႏွင္႔ တစ္ညလံုး သြားလာလည္ပတ္ကာ ဒီမနက္တြင္ ခြင္႕ယူထားသည္ကိုပါ အသိေပး ေျပာျပေလသည္။

ဖုန္းကိုကိုင္ထားေသာ သူမလက္ေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာသလို ပါးျပင္ေပၚတြင္လည္း မ်က္ရည္ပူမ်ားက စီးက်လာခဲ႕သည္။ ေက်းဇူးစကားခပ္တိုးတိုးဆိုရင္ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္ေသာ္လည္း တုန္ခါေနေသာ ဒူးေခါင္းမ်ားေၾကာင္႕ ေျခတစ္လွမ္းမွ်ပင္ မလွမ္းႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ခံုတစ္ခုေပၚ အျမန္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ေအာ္.. သူမကို သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဆိုေသာ ခ်စ္သူသည္ အသစ္တစ္ေယာက္ႏွင္႕ တြဲ၍ သူမကို ဥပကၡာ ျပဳထားႏိုင္ခဲ႕ေလျပီ။ သူ႕ေမြးေန႔ သူမဖုန္းဆက္မည္ကို သိ၍ ဖုန္းပင္ ပိတ္ထားခဲ႕သည္။ သူမဘ၀တြင္ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ႕ေအာင္ ဆံုး ရႈံးျခင္းမ်ားျဖင္႕ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ပူေလာင္ကၽြမ္းေျမ႔လို႕ လာသည္။ သူမ မိသားစုတြင္ သူမအခ်စ္ဆံုး ေမေမက သူမကို ထားရစ္ကာ ေလာကၾကီးမွ ေစာစီးစြာ ထြက္ခြာသြားသလို၊ က်န္ရစ္ခဲ႕ေသာ တြယ္တာစရာ တစ္ဦးတည္းေသာ သူမ ဖခင္ကလည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳကာ သူမႏွင္႕ ေအးစက္ ေ၀းကြာသြားခဲ႕ရျပီး သူမ သိပ္ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူကလည္း သူမကို ထားသြားခဲ႕ေလျပီ။

“ကံတရား” ဆိုသည္႔အရာက သူမကို မ်က္ႏွာသာေပးဖို႕ စိတ္ကူးရွိဟန္မတူ.. သူမဘ၀တြင္ သူမ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာရေသာ အရာမ်ား တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆံုးရႈံးခဲ႕ရသည္။ ေလာကၾကီးသည္ သူမအတြက္ေတာ႕ ေနေပ်ာ္ခ်င္စရာမရွိ ၊ ပကတိ ျငီးေငြ႔ဖြယ္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သူမ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိသည္။ လူေတြ စိတ္ညစ္လွ်င္ ဘာလုပ္တတ္ၾကပါသလဲ… ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြဲအက္ေၾကြမြေနေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို ေပြ႔ပိုက္ရင္း သူမ သိပ္စိတ္ညစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ညစ္ေနေသာ၊ အထီးက်န္ ေၾကကြဲေနေသာ သူမအတြက္ အားေပးမည္႕ နႈတ္ခမ္းတစ္စံု ၊ ေထြးေပြ႔မည္႔ လက္ေမာင္းတစ္စံု၊ မွီခို ငိုေၾကြးစရာ ပုခံုးေလး တစ္စံုတစ္ေလမွ သူမေဘးမွာ ရွိမေနခဲ႕ပါ။ သူမရင္ခြင္သည္ ေျခာက္ေသြ႔ အထီးက်န္ျခင္း၊ ကြဲအက္နာက်င္ျခင္းတို႕ျဖင္႔ အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ဆို႔နင္႕ မြန္းၾကပ္လို႕ ေနခဲ႔သည္။ ေၾကကြဲနာက်င္စြာ ငိုေၾကြးေနေသာ သူတစ္ေယာက္အတြက္ အားေပးမည္႕သူ၊ ေဖးမမည္႕သူမရွိေသာ အထီးက်န္ ဆန္လြန္းသည္႔အျဖစ္က ဒီေလာက္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းမွန္း သူမ ထင္မထားခဲ႕မိပါ။

ခပ္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ အလင္းမ်ားျဖင္႔ ညေနဆည္းဆာက ေခ်ာက္ကမ္းပါးေလးထက္ အစြမ္းကုန္လင္းလက္ ေတာက္ပလို႔ေနသည္။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အဆံုးသတ္အခ်ိန္ ေရာက္လို႕လာျပီ။ ေန႔တစ္ေန႔ကုန္ဆံုးခ်ိန္ကို ဆည္းဆာဟုေခၚလွ်င္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုလည္း ဘ၀ဆည္းဆာလို႕ ေခၚ၍ ရမည္ထင္ပါသည္။ တကယ္လို႔မ်ား သူမ ဒီေလာကၾကီးထဲက တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားမည္ ဆိုလွ်င္လည္း သူမအတြက္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမည္႕သူ ဘယ္သူမွ ရွိေနမည္ မထင္.. သူမကို ေမ႔ေလ်ာ႕ေနေသာ ဖခင္ႏွင္႕ သူမအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ႕ေသာ သူမ ခ်စ္သူသည္လည္း ၀မ္းနည္းေနမည္ မထင္ေတာ႕ပါ။ သူမသည္ သူ႕အတြက္ ဘယ္ေနရာမွ အေရးပါေတာ႔မည္မဟုတ္ေပ။ သာမန္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာသြားျခင္းသည္ အျခားသူမ်ားအတြက္ မည္သို႕မွ် ထူးျခားမည္မထင္ပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရွိေသာ ဘ၀တစ္ခုႏွင္႕အတူ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ကြဲအက္ေၾကမြေနေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေသျခင္းတရားဆိုသည္႕အရာက ထူးျပီးေတာ႕ နာက်င္ေစမည္ မထင္ေတာ႕ပါ။ ညေနဆည္းဆာေအာက္က ေလတဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၏ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အသံ မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရိႈက္ကာ ငိုေၾကြးေနခဲ႔ရင္း သူမ၏စိတ္ေတြက တေျဖးေျဖးခ်င္း တည္ျငိမ္လို႕လာသည္။

ေသျခင္းတရား…

တစ္ခါတစ္ေလမွာ အသက္ရွင္ဖို႕ စိတ္အားထက္သန္မႈ မရွိေတာ႕ဘူးဆိုလွ်င္ လူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေသျခင္းတရား ဆိုတာကိုလည္း ေရြးခ်ယ္လို႕ ရႏိုင္ေသးသည္ဘဲေလ။ သူမေျခလွမ္းကေလး တစ္လွမ္း ဆက္တိုးလိုက္သည္ႏွင္႕ ေက်ာက္တံုးၾကီးမ်ား အျပည္႔ရွိေနေသာ ဟိုးေအာက္က ခပ္နက္နက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲသို႕ ထုိးက်သြားေတာ႕မည္.. အုိး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ .. အထီးက်န္ ေၾကကြဲေနေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုႏွင္႕ အသက္ရွင္ေနရတာထက္ စာလွ်င္ ေသျခင္းတရားကို ေရြးခ်ယ္သြားေသာ သူမကို ဘယ္သူကမွ သတိရရ ျဖစ္ေနၾကမည္ မထင္ေပ။ တဒဂၤအတြင္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႏိုင္ေသာ ေသာကမ်ားစြာတို႕အတြက္ ဒီလမ္းကို သူမ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ျခင္းသည္ ေနေပ်ာ္ခ်င္စရာ မရွိေတာ႕ေသာ လူ႕ေလာကၾကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒီခါးသီးေသာ သူမ၏ ဘ၀ စာမ်က္ႏွာတို႕ကို စြန္႔ခြာခဲ႕ခ်င္ပါျပီ။ ေနာက္ဆံုး ေျခတစ္လွမ္းေလး မလွမ္းခင္မွာ သူမ ဆုေတာင္းေလးတစ္ခု ျပဳခဲ႕ခ်င္သည္က ေနာင္ဘ၀ဆိုတာမ်ား ရွိခဲ႕ရင္ မိဘအစံုအလင္ႏွင္႕ ေနရေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ မိသားစုေလးဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ရျပီး၊ ခ်စ္သူဆိုေသာ သူထံမွလည္း အဆံုးမရွိေသာ သစၥာတရားႏွင္႔ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားကို သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ ရခ်င္ပါသည္။


ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ကို ခိုင္ခိုင္ခ်ကာ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခတစ္လွမ္းက သူမ၏ကိုယ္ခႏၶာေလးကို တိမ္မွ်င္တစ္စလို ေလထဲမွာ ေပါ႕ပါး လႊင္႕ေမ်ာသြားေစေလေတာ႕သည္။



ဟိုး……….. အေ၀းက လြတ္လပ္ျခင္း၊ တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ေအးခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ရွိတဲ႕ ေနရာေလးတစ္ခု ဆီ …….



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


(စိတ္ထြက္ေပါက္ေလး တစ္ခုအတြက္)


လင္းျမၾကည္ျဖဴ
(၁၁.၈.၂၀၁၀)

လိပ္ျပာမလံုသူ







 သူမမွာ ရွိသည္႕ အက်င္႕တစ္ခုက ညေနတိုင္း ဒီျမစ္ဆိပ္က ေက်ာက္တံုးၾကီးေတြေပၚထိုင္ရင္း ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းက ရႈခင္းေတြကို ေငးေမာၾကည္႕ရႈတတ္သလို ျမစ္ျပင္ကိုျဖတ္ျပီး တိုက္ခတ္လာတဲ႕ ေလညွင္းရဲ႕ ေပြ႔ဖက္မႈကိုလည္း ခံယူတာကို သူမက ႏွစ္သက္လွပါသည္။ ျမစ္ျပင္မွာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးေတြ ထေနတာ ေနေရာင္ရဲ႕ ေရႊအဆင္းနဲ႕ ထိအေတြ႔မွာ ေရာင္ျပန္လက္ရင္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနပံုက ညေနခင္းဆည္းဆာေအာက္မွာ သိပ္ကိုလွပတဲ႕ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လိုပါဘဲ။ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ရႈခင္းေတြၾကည္႕၍ ၀လွ်င္ေတာ႕ ပါလာသည္႔ ဖတ္စရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ပို ထုတ္ကာ ဖတ္ေနတတ္သည္။ စဥ္စားၾကည္႔ပါ။ ညေနခင္းမွာ ေလေျပတစ္လႊင္႔လႊင္႕ တိုက္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ေလး ဖတ္ေနရတဲ႕ အရသာသည္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဇိမ္က်ဖို႕ ေကာင္းမည္ ဆိုတာ။ ယခုလည္း သူမတြင္ပါလာေသာ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ေနရာမွ မ်က္စိေညာင္းလာသျဖင္႕ျမစ္ျပင္ ရႈခင္းေတြဘက္ ျပန္ျပီး အၾကည္႕ေရာက္သြားမိသည္။



သည္စဥ္မွာဘဲ သူမ ျမင္ကြင္းထဲ ၀င္လာတာက ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းကေန အသက္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ျမစ္ေရျပင္ကို ျဖတ္ကူးလာတာဘဲ ျဖစ္သည္။ သည္ျမစ္ေရက အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ လူကူး၍ ရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေယာက်္ား ေပါင္ရင္းနားေလာက္ထိ တိမ္ေသာ ေနရာ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းေၾကာင္းေတာ႕ ကၽြမ္းက်င္ရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ လူတစ္ရပ္ျမဳပ္သည္႕ေနရာသို႕ ေရာက္သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ ယခု ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးလာေသာ ကေလးမေလး ၾကည္႕ရသည္မွာ သည္ျမစ္ကို ကူးေနက်လား မသိ။ သူ႕မွာ ဘာအပူအပင္မွ မရွိသလို ေအးေအးေဆးေဆး အေနအထားမ်ိဳးႏွင္႕ တစ္ေျဖးေျဖး ကူးလာျခင္းျဖစ္သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ေတာ႕ လူၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ မပါဘဲ ကေလးခ်ည္းဘဲ မျဖတ္ေစခ်င္ပါ။ ထို႕ေၾကာင္႕ ေအာ္ဟစ္တားျမစ္လိုက္ဖို႕ စိတ္ကူးရလိုက္မိေသာ္လည္း ကူးေနက် ျဖစ္မွာပါေလ ဟု စိတ္ကို ျပန္ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ကာ သူမတြင္ ပါလာေသာ စာအုပ္ကေလးကို ျပန္ဖတ္ေနလိုက္ေတာ႕သည္။


သို႕ေသာ္ သူမစိတ္က မေျဖာင္႕.. စာထဲ စိတ္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးေနေသာ ကေလးမေလး အတြက္ စိတ္က ပူေနမိသျဖင္႕ မၾကာမၾကာ လွမ္းၾကည္႕ေနမိသည္။ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ သူမ ၾကည္႕မိလိုက္စဥ္တြင္ ကေလးမေလးမွာ ေရနစ္ေနသည္ကို သူမ လွမ္းေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေခါင္းပင္ မေပၚေတာ႕ဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္သာ ေဖာ္ႏိုင္ျပီး ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ သူမ လက္ထဲက စာအုပ္ကို ပစ္ခ်လိုက္ျပီး ေဘး၀န္းက်င္ကို အကူအညီ ေတာင္းႏိုင္ဖို႕ လွမ္းၾကည္႕မိေသာ္လည္း လူရိပ္လူေျခ မျမင္ရဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ၀န္းက်င္သာ သူမအနီးတစ္၀ိုက္ ရွိေနေလသည္။ ေရကူးတတ္ေသာ သူမက ထိုကေလးမေလးဆီ ကူးခတ္သြားဖို႕ လြယ္အိတ္ႏွင္႔ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္စဥ္ ေလွကေလးတစ္စင္းက ေရနစ္ေနေသာ ကေလးမေလးဆီ တစ္ေရြ႔ေရြ႔ ေလွာ္ခတ္သြားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင္႕ အသာ ကိုယ္ရွိန္သတ္ကာ ကမ္းေပၚကေနသာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနလိုက္မိသည္။ ေလွသမားသည္ ေရနစ္ေနသူ ေကာင္မေလးႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္း ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေလွေလွာ္ျခင္းကို ရပ္လိုက္ကာ ေလွာ္တက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေလသည္။


ေရနစ္ေနေသာ ကေလးမေလးမွာ ေခါင္းပင္မေပၚသျဖင္႕ သူ႕ေလွာ္တက္ကို ျမင္ဟန္မတူသလို ေလွာ္တက္ကိုလည္း လွမ္းကိုင္ႏိုင္သည္႔ အသိစိတ္လည္း ရွိဟန္မတူ။ သို႕ေသာ္လည္း ေလွေပၚက ေလွသမားကေတာ႕ ေရထဲဆင္းဖို႕ စိတ္မကူးဘဲ ေလွာ္တက္ကိုသာ တြင္တြင္ ေပးေနေလသည္။ ၾကည္႔ေနရင္း ေဒါသေတြ တႏုံ႕ႏုံ႕ထြက္လာရေသာ သူမသည္ “ေရထဲဆင္းဆယ္လိုက္ပါလား” ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ေလွသမားက မၾကားသည္လား၊ မၾကားဟန္ျပဳေနသည္လားေတာ႕ မေျပာတတ္ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ ကေလးမေလးအား သူ႕ေလွာ္တက္ကိုသာ အတြင္သား ကမ္းေပးေနေလေတာ႕သည္။


ၾကည္႔ေနရင္း အေျခအေန မဟန္ေတာ႕တာကို ရိပ္မိလိုက္ေသာ သူမက ေရထဲကို ခုန္ဆင္းလိုက္ျပီး ေရနစ္ေနေသာ ကေလးမေလး ရွိရာကို အားသြန္ ကူးခတ္မိေတာ႕သည္။ သူမ ကေလးမေလးဆီေရာက္ဖို႕ အနည္းငယ္အကြာအေ၀းသာ လိုေတာ႕ခ်ိန္တြင္ ေလွသမားသည္ ေလွေပၚမွေန၍ ေလွာ္တက္ၾကီး ကိုင္ရက္သား ေၾကာင္ျပီး ရပ္ၾကည္႕ေနသလို ကေလးမေလးမွာေတာ႕ေရျပင္ေပၚ ေပၚမလာေတာ႕ပါ။ သူမ ေသြးရူးေသြးတန္းျဖင္႕ ပိုျပီးအားစိုက္ကာ ကူးခတ္ရင္း “ မႏွစ္သြားပါနဲ႔ဦး ကေလးရယ္… ငါမင္းဆီကို ေရာက္ေအာင္လာေနတယ္.. ငါ႕ကို ခဏေလာက္ေတာ႕ ေစာင္႕ပါဦး။ ငါ မင္းကိုကယ္မွာပါ ” ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိသလို လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြကလည္း သူမဘ၀တြင္ အျမန္ဆံုးေသာ ႏႈန္းထားႏွင္႕ ကူးခတ္ လႈပ္ရွားေနမိေတာ႔သည္။


ကေလးမေလး ေရနစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လံုး၀ ေပၚမလာေတာ႕ေသာ ကေလးမေလးအား ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေရငုတ္ကာ ရွာေဖြေနမိသလို၊ ခပ္လွမ္းကိုမ်ား ေမ်ာပါသြားေလမည္လား ဟူ၍လည္း ေတြးေတာရင္း ထိုေနရာတစ္၀ိုက္တြင္ ထက္ေအာက္ စုံျခည္ဆန္ျခည္ ေရငုပ္ရင္း ထပ္ခါထပ္ခါ ရွာေဖြေနမိေတာ႕သည္။ ကေလးမေလး ေရနစ္ေသာ ေနရာသည္ သူမအရပ္ႏွင္႕ဆိုလွ်င္ ရင္ဘတ္ေလာက္ ရွိေသာ ေနရာျဖစ္ေလသည္။ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျမစ္ေရကလည္း ကေလးမေလးကို အလြယ္တကူ မေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ေပးထားသလို ျဖစ္ေနရေလသည္။ ၾကည္႔ရသည္မွာ ကေလးမေလးသည္ ေရကူးရင္း လမ္းေၾကာင္းလြဲမိတာ ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာေတာ႕ ေရငုပ္ရလြန္း၍ သူမ မ်က္စိေတြ နီရဲက်ိန္းစပ္လာသလို၊ နားေတြလဲ အူကာ နာက်င္ရေတာ႕ခ်ိန္တြင္မွ သူမ ေရငုပ္တာ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ေလွေပၚတြင္ ခုခ်ိန္ထိ အရုပ္တစ္ခုလို ရွိေနေသးေသာ ေလွသမားကို ျမင္လိုက္မိခ်ိန္တြင္ သူမေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲသြားေတာ႕သည္။


“ မင္းအသံုးမက်လို႔ ဒီကေလးေသရတာ မင္းရဲ႕အဝတ္ေတြက ဒီကေလးအသက္ထက္ ပိုျပီး တန္ဖိုးႀကီးေနလို႔လား အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ ေသသင့္တာက မင္း ”ဟု သူမက ေလွသမားကို ပက္ပက္စက္စက္ ေဒါသတၾကီး ေျပာလိုက္မိပါေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ ေလွသမားကေတာ့ သူ ေရမကူးတတ္တဲ့အတြက္ ေရထဲဆင္း မဆယ္ရဲတာျဖစ္ေႀကာင္း သူမကို ေလသံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ ျပန္ျပီး ေျပာလာပါသည္။ ေဒါသထြက္လြန္းေနေသာ သူမက “ေရမကူးတတ္ရင္လည္း ေလွေပၚကေန ကေလးမေလးရဲ့ လက္ကို လွမ္းကိုင္ျပီး ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ရတာပဲ ဒါမွ မရရင္ ေရထဲဆင္းျပီး လက္တစ္ဘက္က ေလွ ကို ကိုင္ က်န္လက္တစ္ဘက္က ကေလးမေလးကို အသာေလးတြဲထားျပီး ေလွေပၚကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တြန္းတင္ေပးလိုက္ရင္ ျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား ေရက ကေလးအတြက္ နက္ေပမဲ့ လူႀကီးအတြက္ေတာ့ လည္ပင္းအထိဘဲရွိတာ နစ္ျပီး မေသနိုင္ပါဘူး မင္း သတၱိ မရွိရင္ ဘာျဖစ္လို႔ လာခဲ့ေသးလဲ မင္းေလွကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ငါလည္း ေရထဲဆင္းဖို႔ ေနာင့္ေနွးသြားခဲ့ရတာ ဒါမျဖစ္သင့္ဘဲ ျဖစ္သြားရတာ မေသသင့္ဘဲ ေသသြားရတာ” ဆိုကာ မနားတမ္း အရူးတစ္ေယာက္လို သူမ ေျပာေနမိပါေတာ႕သည္္။


မၾကာခင္တြင္ေတာ့ ေရနစ္ေနသည္႕ သတင္းႀကားျပီး ဆိပ္ကမ္းအနီးတစ္၀ိုက္မွ လူမ်ား ေရာက္ရွိလာကာ ေယာက္်ားႀကီး တစ္ခ်ိဳ႕ ေရထဲ ဆင္း၍ ကေလးမေလးအား ဝိုင္းျပီး ရွာေဖြၾကေလေတာ႕သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလွသမားမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္သျဖင္႕ သူမ ကဘဲ သူ႕အေၾကာင္းကို လူေတြသိေအာင္ ေျပာမွာ စိုး၍လား၊ သူ႕ကိုယ္သူ လိပ္ျပာမလံုေတာ့လို႔လားေတာ႕မသိပါ။ ေလွကေလးကို ေလွာ္ခတ္ကာ ထြက္ခြာသြားျပီ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္လည္း ထိုေလွသမား လံုးဝ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါ။


ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ ေလာက္ၾကာေတာ႕မွ ကေလးမေလး ကို သူနွစ္ျမဳပ္သြားေသာ ေနရာေလးႏွင္႔ မနီးမေ၀းမွွာဘဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္က သြားေတြ႔ပါသည္။ ကေလးမေလးသည္ ႏြံ ထဲတြင္ ႏွစ္ျမဳပ္သြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္ေၾကာင္႔ သူ၏အေလာင္းကို ႏြံေတြၾကားထဲမွာ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမေလးအား ကမ္းေပၚ ေခၚတင္လာၾကကာ အသက္ရွင္လို ရွင္ျငား ေရမ်ား အန္ထြက္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ျပဳစုႀကပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကေလးမေလးကေတာ့ ျပန္လည္ နိုးထမလာေတာ့ပါ။


သူမသည္လည္း ကေလးမေလးကို ျပန္ေတြ႔ျပီ ျဖစ္တာေႀကာင့္ ကမ္းေပၚသို႕ ေႏွးေကြး ေလးလံစြာ ျပန္လည္ကူးခပ္ လာခဲ႔သည္္။ ကေလးမေလး အေလာင္းနားကိုလည္း သြားမႀကည့္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထို ျမင္ကြင္းကို ၾကည္႔ဖို႕လည္း သူမ အားမရွိသလို ၾကည္႕လည္း မၾကည္႔ခ်င္ပါ၊ ႀကည့္လည္းမႀကည့္ရက္ပါ ။ ကိုယ္႕မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ အသက္ဆံုးရႈံးသြားသူ တစ္ဦးကို ၾကည္႕ဖို႕လည္း သူမစိတ္က လံုျခံဳမႈ မရွိသလို ခံစားေနရသည္။ မ်က္စိ ေရွ့ေမွာက္မွာဘဲ အသက္ရွင္ဖို႔ အတြက္ အတင္း ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း နွစ္ျမဳပ္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ ကေလးမေလး၏ ပံုရိပ္က သူမ ရင္ကို ဆို႔နင့္စြာ နာက်င္ခံစားေနရသည္္။


ေတာ္ပါေသးသည္။ ကမ္းစပ္မွာထားခဲ႕ေသာ သူမအိတ္ႏွင္႕ လြယ္အိတ္ကေလးမွာ ဒီအတိုင္းသာ ရွိေနေသးသည္။ သူမ၏ အိတ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္ကာ ဖိနပ္စီးလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ႕ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနသည္႕ အသိကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ ဖ်ားေနျပီ။ ေရထဲတြင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစားမိသလို အမွတ္လည္း မထားမိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္စိုးရိမ္စိတ္တို႕ျဖင္႕ ျပာယာခတ္ေနခဲ႕မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကေလးမေလး ေသဆံုးရမႈတြင္ သူမကိုယ္တိုင္ အျပစ္ကင္းပါရဲ႕လားဟု ျပန္ေတြးမိေတာ႕ ရင္ထဲ နာက်င္လို႕လာသည္။


ေရနစ္နစ္ျခင္းသာ သူမ ကူးခတ္သြားကာ ကယ္လိုက္လွ်င္ ကေလးမေလး ဒီလို အျဖစ္ဆိုးႏွင္႕ ၾကံဳမည္ မထင္ေခ်။ ေလွသမားကိုျမင္လိုက္၍ ရပ္ၾကည္႔ေနလိုက္ေသာ သူမတြင္လည္း ကေလးမေလး အသက္ဆံုးရႈံးရမႈအတြက္ တာ၀န္ရွိသလို ခံစားေနမိျပန္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီမူးေ၀လာေသာ ေၾကာင္႔ သူမကိုယ္သူမ အသာထိန္းလိုက္ရင္း အားတင္းကာ ဆိုင္ကယ္ကို စက္ႏိုး၍ ဆိပ္ကမ္းမွ ထြက္ခြာလာေတာ႕ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသည္႕ အရွိန္ႏွင္႕ တိုက္လာေသာ ေလေအးေအးက သူမရင္ကို မေအးျမေစႏိုင္ေတာ႕ပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူေလာင္ရင္း သူမရင္ထဲမွာလည္း ဆံုးရႈံးသြားေသာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ပူေလာင္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင္႕ ငိုေၾကြးေနမိပါေတာ႕သည္။


ေလွသမားေတာ႕ ဘယ္လိုခံစားရမည္မသိ။ သူမကေတာ႕ လိပ္ျပာမလံုသလို၊ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားေနရေသာ သည္ျမင္ကြင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလၾကာသည္႕တိုင္ေအာင္ သူမ ေမ႕ႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ သူမမ်က္စိေရွ႔ေမွာက္တြင္ အသက္ဆံုးရႈံးသြားသည္႕ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ ထပ္မံမျမင္ေတြ႔လိုပါဟု သူမ ရင္ထဲက ဆုေတာင္းလိုက္မိပါသည္။




လင္းျမၾကည္ျဖဴ

၂၆.၁၀.၂၀၁၀

စြဲလန္းျခင္းတစ္စံုတစ္ရာ



“ၾကည္ႏူးရိပ္

သူမရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ေလး နံမည္ေလးျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ သူမက စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး တစ္ခု ဖြင္႕မည္ဟု စဥ္းစားမိေသာအခါ ဆိုင္နံမည္ေလးကို သူမကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရြးခ်ယ္ကာ ဒီနံမည္ေလး ေပးျဖစ္ခဲ႕သည္။ သူမကေတာ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္ေနရလွ်င္ စာအုပ္ေတြၾကားမွာ ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔လည္း စာအုပ္၀ါသနာရွင္မ်ားလည္း သူမဆိုင္ကေလးကို ေရာက္လာလွ်င္ ၾကည္ႏူးႏိုင္လိမ္႕မည္ဟု သူမက ေမွ်ာ္လင္႕စိတ္ျဖင္႕ ထုိနံမည္ ေပးခဲ႕ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရးသက္သက္ေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘဲ ၀ါသနာ ပါ၍ ဖြင္႕ျဖစ္ေသာေၾကာင္႕ သူမဆိုင္ကေလးက စာဖတ္၀ါသနာပါသူတို႕အတြက္ စာအုပ္အမ်ိဳးအစား စံုလင္လြန္းလွသည္။ သူမက ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳးကို စာဖတ္သူေတြ ၾကိဳက္မယ္ဆိုတာ သိသူမို႕ သူမ ဆိုင္တြင္ လူၾကိဳက္မ်ားေသာ စာအုပ္မ်ား၊ စာဖတ္သက္တမ္းရင္႔သူမ်ား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မည္႕စာအုပ္မ်ား၊ စာဖတ္ခါစ လူငယ္မ်ား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မည္႕ စာအုပ္မ်ား စသျဖင္႔ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားမ်ိဳးစံု ရွိေနတတ္သည္။


မနက္မွ ညေနအထိ ျမိဳ႕ထဲက စတိုးဆိုင္တစ္ခုတြင္ စာရင္းကိုင္အလုပ္ကို လုပ္ျပီး သူမ၏ ဆိုင္ထုိင္ခ်ိန္သည္ ညေန ၆နာရီတြင္ စတင္ေတာ႕သည္။ ေန႔ခင္းတြင္ေတာ႕ စာအုပ္ငွားသူမ်ား က်ဲပါးတတ္ျပီး အိမ္ရွိ လူမ်ားက တစ္လွည္႕စီ သူမဆိုင္ကို ေစာင္႔ေပးတတ္သည္။ လူမရွိလွ်င္ေတာ႕ ဆိုင္ပိတ္ထားတတ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း သူမတို႕စာအုပ္ဆိုင္ရဲ႔ လူအငွားက်ခ်ိန္သည္ ညဦးပိုင္းတြင္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ည ၇နာရီ ၈နာရီတြင္ စားအုပ္ငွားသူမ်ားႏွင္႕ လူစည္ကားတတ္ျပီး ၈နာရီေက်ာ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ တေျဖးေျဖး လူက်ဲပါးသြားတတ္သည္။ သူမကေတာ႕ ငွားသူမလာသည္႔အခ်ိန္တြင္ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္မ်ားကို တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ ဖတ္ေနေလ႕ရွိျပီး ၉နာရီခြဲတြင္မွ ဆိုင္ပိတ္ေလ႕ ရွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ သူမ၏ ပံုမွန္ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ယေန႔သည္ မိုးအနည္းငယ္ ေအးေသာေၾကာင္႕ စာအုပ္ငွားသူ အခါတိုင္းထက္ က်ဲပါးသည္။ ၉နာရီထိုးျပီမို႕ ဆိုင္ပိတ္မည္ဆိုလွ်င္ ပိတ္လို႕ရေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမကေတာ႕ မင္းလူရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနသျဖင္႕ စာအုပ္ထဲ အာရံု၀င္စားေနေသာေၾကာင္႕ ဆိုင္ပိတ္ဖို႕ စိတ္မကူးမိဘဲ  ဇိမ္က်ေနသလို ရွိေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမဆိုင္ေရွ႕တြင္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ထိုးရပ္လိုက္သံၾကားရျပီး  ဆိုင္ထဲသို႕ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္ကို ေမာ႕မၾကည္႕ေပမဲ႕ သူမ သိလိုက္ပါသည္။ ထိုသူဆိုင္ထဲ ၀င္လာတာႏွင္႔ ရနံ႔သင္းသင္းေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႕ တစ္ခုကပါ သူမႏွာ၀တြင္ ရႈရႈိက္မိလိုက္သည္။ ဘာရနံ႔ရယ္လို႕ သူမ မသိေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားသံုး ေရေမႊးရနံ႔ တစ္ခုခုေတာ႕ ျဖစ္မည္မွန္း သူမ သိလိုက္ပါသည္။


“ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ငွားခ်င္လို႕ပါ” ဆိုင္ထဲ၀င္လာသူ၏ စကားအဆံုး ထိုသူကို သူမ ေမာ႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႔ သူမထံတြင္ တစ္ခါဖူးမွ ငွားေလ႔ငွားထ မရွိေသာသူျဖစ္ေၾကာင္း သူမ သိလိုက္သည္။ “တစ္ခါမွ မငွားဖူးဘူး ထင္တယ္ေနာ္” သူမအေမးစကားအဆံုး

“ဟုတ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမိဳ႕ကို ေရာက္တာ မၾကာေသးပါဘူး… အသိတစ္ေယာက္က ဒီဆိုင္မွာ စာအုပ္စံုတယ္ဆိုလို႕ စာအုပ္ငွားဖို႔ ဒီဆိုင္ကို ေရာက္လာတာပါ။”

“ဟုတ္ .. ငွားလို႕ရပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ တစ္ခါမွ မငွားဖူးရင္ေတာ႕ စေပၚေငြ တင္ရပါတယ္.. ”

“ရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ စေပၚေငြတင္ပါ႔မယ္.. ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ထို႕ေနာက္ေတာ႕ ထိုသူသည္ စာေရးဆရာနံမည္အလိုက္ စီရီထားေသာ စာအုပ္စင္ေပၚမွ သူႏွစ္သက္ေသာ စာေရးဆရာတို႕၏ စာအုပ္မ်ားကို ရွာေဖြေနေတာ႕သည္။ သူမလည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ငံု႔ဖတ္ေနေတာ႔သည္။

သူ စာအုပ္ေတြ ေရြးေနသည္မွာ ၁၀မိနစ္ခန္႕ ၾကာမည္ထင္သည္။ ေနာက္ေတာ႕ သူမေရွ႕က စားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္ ၃အုပ္ကို ထိုသူက လာခ်ေပးျပီး “ဆိုင္က စာအုပ္ေတြ သိပ္စံုတာဘဲေနာ္.. ဒီေလာက္စံုတဲ႕ စာအုပ္ေတြ ေတြ႔ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာမိတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ ၀ါသနာၾကီးသူမို႕ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ စာအုပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ပါဘဲဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာအုပ္၃အုပ္ ငွားသြားမယ္ေနာ္.. ” ဟု ေျပာသည္။ သူမက စာအုပ္မ်ားကို စာအုပ္အငွားစာရင္းတြင္ မွတ္တမ္း ေရးသြင္းလိုက္ျပီး သူ႕နံမည္ႏွင္႕ ေနရပ္လိပ္စာ ေတာင္းေတာ႕ စည္သူေက်ာ္ေဇာ ဟု ေျပာျပီး သူမတို႕ျမိဳ႕တြင္ ရံုးခြဲတစ္ခု ဖြင္႕လွစ္ျပီး လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနေသာ NGO တစ္ခု၏ လိပ္စာကို သူေျပာသည္။ ထိုအခါမွ သူမ သိလိုက္သည္က ထိုသူသည္ သူမတို႕ ျမိဳ႕ကေလးတြင္ ရွိေသာ ၄င္း NGO ရံုးခြဲသို႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ေရာက္လာသူျဖစ္လိမ္႕မည္။ သူေျပာေသာ လိပ္စာမွာ သူမတို႕ျမိဳ႕တြင္ရွိ တစ္ခုတည္းေသာ NGO အဖြဲ႕၏ လိပ္စာလည္း ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။ သူမ စာအုပ္၃အုပ္အတြက္ စေပၚေငြကို ၅၀၀၀ ေတာင္းယူထားလိုက္သည္။ သူငွားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကည္႕သည္ႏွင္႕ ထိုသူသည္ စာဖတ္သက္ အေတာ္ရင္႕သူမွန္း သိသာေစသည္။ စာအုပ္၃အုပ္ကို ေကာက္ယူျပီး သူမကို ေက်းဇူး ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာကာ ဆိုင္အေရွ႔တြင္ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္အျမင္႕ၾကီးကို ေမာင္း၍ ထြက္ခြာသြားေသာ ထိုသူသ႑ာန္ကို တဒဂၤေတာ႕ သူမ ေငးခနဲၾကည္႔ရင္း က်န္ခဲ႕မိရေတာ႕သည္။ အရပ္အေတာ္ျမင္႕ျပီး ၾကည္႔ေကာင္းလွေသာ ဥပတိရုပ္ပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္မွန္း သူမ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိထားလိုက္မိသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ ထိုသူ မရွိေတာ႕ေသာ္လည္း သူ၀င္ေရာက္လာစဥ္က ရခဲ႕ေသာ ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕တစ္ခုက ယခုတိုင္ ဆိုင္ထဲတြင္ ေ၀႔၀ဲက်န္ရစ္ခဲ႕ေလသည္။

၂ရက္ျခား ၃ရက္ျခားတစ္ခါ ထို စည္သူေက်ာ္ေဇာ ဆိုသူသည္ သူမစာအုပ္ဆိုင္ကေလးတြင္ စာအုပ္မ်ား လာငွားေလ႕ရွိျပီး သူလာတိုင္းလည္း သူမ မွတ္မိေနေသာ ရနံ႔တစ္မ်ဳိးက သူႏွင္႕အတူ အျမဲ ပါလာတတ္သည္။ သူ႕ကို ရင္းႏွီးယုံတင္မက သူ႕ထံမွ ရတတ္ေသာ စြဲမက္ဖြယ္ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႔ေလးကိုပင္ သူမ မွတ္မိေနတတ္ျပီ။ ေကာက္ခ်က္ခ်ရလွ်င္ ထို စည္သူေက်ာ္ေဇာဆိုသည္သူ ပညာတတ္ လူရည္မြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပံုရျပီး သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေနထိုင္တတ္ပံုရေသာ သူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင္႕ တီရွပ္ေရာင္စံု ၀တ္ဆင္တတ္ျပီး အ၀တ္အစားမ်ားမွာလည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတတ္သည္။ သူ႕ကိုၾကည္႕လိုက္လၽွင္ ေရခ်ဳိးျပီးခါစ လူတစ္ေယာက္လို လတ္ဆတ္ေသာ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးႏွင္႕အတူ အျမဲ ရွင္းသန္႕ေနေလ႕ ရွိသည္။ သူမ စာအုပ္ဆိုင္သို႕ သူလာတတ္ေသာ အခ်ိန္သည္လည္း လူရွင္းေလ႕ ရွိေသာ ၉နာရီေလာက္တြင္သာ ပံုမွန္လာေလ႔ရွိသည္။ သူျပန္အပ္ေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူမႏွင္႕ ျပန္ေဆြးေႏြးေလ႕ ရွိသည္။ ဆိုင္တြင္ရွိေသာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ျပီးေသာ သူမကလည္း သူႏွင္႕အျပိဳင္ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးတတ္ေသာေၾကာင္႕ စာဖတ္၀ါသနာပါသူခ်င္းမို႔ သူမကိုလည္း ျပန္ျပီး ခင္မင္ပံုရေလသည္။

သူမထက္ အသက္၄ႏွစ္ခန္႕ ၾကီးေသာ သူ႕ကို ကိုစည္သူဟု သူမက ေခၚတတ္ျပီး သူမကိုေတာ႕ သူမနံမည္ ၾကယ္စင္လင္း ဆိုတာကို သိေသာ္လည္း မၾကယ္စင္ဟုသာ ေခၚတတ္သည္။ နံမည္ေရွ႕ မ ထည္႕မေခၚရန္ သူမက ေျပာေသာ္လည္း ကိုစည္သူက ေလးစားသမႈနဲ႕ ေခၚတာပါ ဟု ေျပာကာ မၾကယ္စင္ ဟုသာ ေခၚျမဲ ေခၚတတ္ေလသည္။ ဆိုင္လာတိုင္းလည္း ဆိုင္ကယ္အျမင္႕ၾကီးကို စီးလာတတ္ျပီး သူလာတိုင္းလည္း သူ႕ဆီက ရေနက် ရနံ႔ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕က အျမဲတမ္း ပါလာတတ္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ကိုစည္သူက ဆရာမဂ်ဴး၏ “ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ ” စာအုပ္ႏွင္႕ ဆရာ ျမသန္းတင္႔ ဘာသာျပန္ထားေသာ “လြမ္းေမာခဲ႔ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား” စာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ တစ္ျခားသူမ်ား ငွားထားသည္ျဖစ္၍ ထိုေန႕က သူမဆိုင္တြင္ ရွိမေနသျဖင္႕ ေနာက္ရက္ျပန္လာအပ္လွ်င္ သိမ္းထားေပးမည္ဟု သူမက ကတိေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုေန႕က ကိုစည္သူက ဆရာေမာင္ထြန္းသူႏွင္႕ ဆရာထင္လင္း၏ ဘာသာျပန္ႏွစ္အုပ္ကို ငွားျပီး သူဖတ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္ကို ဆက္ဆက္ခ်န္ထားေပးဖို႕ မွာျပီး ေနာက္တစ္ရက္ျခား ျဖစ္ေသာ သန္ဘက္ခါ ညေနတြင္ လာယူမည္ဟု ေျပာကာ ျပန္သြားခဲ႕ေလသည္။

ေနာက္ရက္ ညေနပိုင္းတြင္ ၾကယ္စင္တံတားႏွင္႕ လြမ္းေမာခဲ႕ရေသာ ေႏြညမ်ား စာအုပ္ကို ငွားထားသူက ျပန္လာပို႔ေသာေၾကာင္႕ သူမက ထိုစာအုပ္၂အုပ္ကို ေတာ္ရံု မျမင္ႏိုင္ေသာ စာအုပ္စင္အျမင္႔ အေပၚဆံုးဆင္႔တြင္ ကိုစည္သူအတြက္ လွမ္းတင္ထားလိုက္ေလသည္။ ဒီညသည္ ကိုစည္သူ လာလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင္႕ မနက္ဖန္ ည သူလာလွ်င္ ေပးဖို႕ ၾကိဳျပီး သိမ္းထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ျပီး အျခားသူမ်ား ျမင္လွ်င္ ထပ္ငွားသြားမည္ စိုးေသာေၾကာင္႕ လူမျမင္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ သိမ္းထားလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ရည္မြန္ယဥ္ေက်းကာ စကားေျပာလွ်င္ ေအးေဆးညင္သာစြာျဖင္႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာတတ္ျပီး သူမ အေပၚတြင္လည္း အျခား ေယာက်္ားေလးမ်ားလို ရိသဲ႕သဲ႕စကားမ်ား မေျပာတတ္ဘဲ  ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားကိုလည္း ဘယ္ေတာ႕မွ စပ္စုေမးျမန္းတတ္ျခင္း မရွိေသာ ကိုစည္သူကို သူမ စိတ္ထဲကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခင္မင္မိပါသည္။ ျပီးေတာ႔  သူႏွင္႔အတူ ပါလာတတ္ေသာ ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႔ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ဳိးကိုလည္း သူမက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏွစ္သက္ေနမိျပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုေန႔ ေန႔လည္ခင္းတြင္ သူမ အလုပ္လုပ္ေသာ စတိုးဆိုင္တြင္ သူမႏွင္႕အတူတူ စာရင္းကိုင္လုပ္သည္႕ သူငယ္ခ်င္း ျမႏွင္းျဖဴက သူမကို သတင္းတစ္ခု ေပးေလသည္။ “မေန႕ညေနက ငါတို႕အိမ္နားက ျမိဳ႔ပတ္လမ္းနဲ႕ အေ၀းေျပးလမ္းဆံုမွာ ယာဥ္တိုက္မႈ ျဖစ္တယ္ သိလား.. ကားနဲ႕ဆိုင္ကယ္ တိုက္မိတာ.. ကားေမာင္းတဲ႕သူက နည္းနည္း မူးေနတယ္.. အဲဒါ ေရွ႕က လာေနတဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို မူးမူးနဲ႕ ၀င္တိုက္မိတာ ဆိုင္ကယ္သမားက ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားတယ္.. ဆိုင္ကယ္နဲ႕လူက ဒီျမိဳ႕ကို ေရာက္လာတာ မၾကာေသးတဲ႕ NGO က ၀န္ထမ္း အရာရွိတစ္ေယာက္လို႕ ေျပာၾကတယ္..”

ႏွင္းျဖဴစကားအဆံုး သူမ ႏွင္းျဖဴမ်က္ႏွာကို အထိတ္တလန္႕ ၾကည္႕မိလိုက္ေလသည္။

“ နင္ သူ႕မည္ သိလားဟင္… အဲဒီ ေသသြားတဲ႕သူနံမည္ သိလိုက္လား ” သူမရဲ႕ အေမာတေကာ ေမးသံအဆံုး ႏွင္းျဖဴက “ဟင္႕အင္း နံမည္ေတာ႕ မသိလိုက္ဘူး.. အိမ္က ေမာင္ေလးေတြ ေျပာတာ NGO က ၀န္ထမ္း အရာရွိအသစ္လို႕ဘဲ ေျပာၾကတယ္.. ငါလဲ သြားမၾကည္႕ရဲဘူးေလ.. ပြဲခ်င္းျပီး ေသတာ ဆိုေတာ႕ ၾကည္႕ရမွာေၾကာက္တာေပါ႕။ ဘာလို႕လဲဟင္ အဲဒီ NGO က ၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ နင္သိလို႕လား ”

“ ဟင္႕အင္း.. သိတဲ႕သူမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႕ပါ” သူမ သက္ျပင္းေလးခ်ျပီး ေျဖလိုက္မိသည္။ အိုး.. NGO မွာ ၀န္ထမ္းဆိုတာ သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမွ မဟုတ္တာ.. ကားတိုက္ခံရျပီး ဆံုးသြားတဲ႔သူဟာ သူမဆီ စာအုပ္လာငွားေနက် ကိုစည္သူ ျဖစ္လိမ္႕မယ္လို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္မလဲေနာ္။ သူမဘာသာ အေတြးျဖင္႔ ျပန္ႏွစ္သိမ္႔လိုက္မိေတာ႔သည္။ ထိုေန႕တစ္ေန႕လံုး အလုပ္လုပ္ရတာ  စိတ္ပါလက္ပါ မရွိသလို သူမ စိတ္ထဲတြင္လည္း တစ္စံုတစ္ရာ တင္းၾကပ္မႈျဖင္႕ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းလို႕ ေနသည္။

အလုပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ညဦးပိုင္း သူမ ဆိုင္စထိုင္ခ်ိန္မွ စလို႕ သူမ ရင္ထဲတြင္ ဆုေတာင္းေနမိသည္က “လာေနက်အခ်ိန္မွာ ကိုစည္သူ ေရာက္လာပါေစ။ သူ႕အတြက္ ခ်န္ထားေသာ စာအုပ္ကို လာယူပါေစ” ဟူ၍သာ ။ ကိုစည္သူေရာက္လာလွ်င္ ေသဆံုးသြားေသာ ဆိုင္ကယ္စီးသူမွာ ကိုစည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း သူမ ေသခ်ာသိႏိုင္ျပီမို႕ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတာ႕ ရသြားမွာ ေသခ်ာသည္မဟုတ္လား။ ကိုစည္သူအေပၚတြင္ ရွိေနေသာ သူမ သံေယာဇဥ္ကိုလည္း ခုမွ ေသခ်ာစြာ သိလိုက္မိေတာ႔သည္။ ထိုညဦးပိုင္းသည္ သူမ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ စာအုပ္ငွားသူမ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာကာ ငွားသူငွား၊ ျပန္အပ္သူအပ္ႏွင္႕ လူစည္ကားေနခဲ႔ျပီး သူမသည္ စက္ရုပ္တစ္ခုလို စိတ္မပါလွစြာ စာအုပ္တြင္ စာရင္းမ်ား မွတ္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း  အၾကည္႕တို႕က လက္မွ နာရီဆီသို႕သာ။ ၉နာရီ ျမန္ျမန္ထိုးျပီး ကိုစည္သူ ေရာက္လာဖို႕ကိုဘဲ သူမ ဆုေတာင္းေနမိသည္ေလ။ ယေန႔မွ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္ႏိုင္ခဲလွသည္ဟု သူမ ေတြးေနမိေတာ႔သည္။

ည ၉နာရီတြင္ သူမဆိုင္သည္ ငွားသူမရွိေတာ႕သျဖင္႕ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕ေနသည္။ သူမလက္ထဲမွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို စိတ္က မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ၾကားေနက် ဆိုင္ကယ္သံေလး တစ္ခုကိုသာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင္႔ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ သူမႏွာေခါင္းထဲ သင္းပ်႕ံပ်႕ံ ရနံ႔ေလးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လို႕လာသည္။ အိုး………… ဘုရားေရ ဒီရနံ႔ေလးဟာ ကိုစည္သူလာတိုင္း သူ႔ဆီကေန ရေနက် ရနံ႔ေလးဘဲ ျဖစ္သည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ပါ။ ေရေမႊးတစ္မ်ိဳးတည္းကို စြဲစြဲျမဲျမဲသံုးတတ္ေသာ ကိုစည္သူဆီက ေမႊးရနံ႔ေလးမွန္း သူမ လံုး၀ေသခ်ာပါသည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ရုတ္ခ်ည္း ေအးစက္လို႕လာျပီး စိတ္ထဲတြင္လည္း ဆိုင္ထဲတြင္ သူမအျပင္ အျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသည္႔ ခံစားခ်က္မ်ဳိးကို သိသိသာသာ ခံစားမိေလသည္။ သူမ ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ “ကိုစည္သူ … ကိုစည္သူ ေရာက္ေနတာလားဟင္…” ဟု တိုးဖြဖြေလး အသံ ထြက္သြားမိသည္။ သူမအသံကို ျပန္ၾကားရသည္ကပင္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေအာင္ အားနည္းေဖ်ာ႔ေတာ႕ေနျပီး ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲလို႔ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မရွိသလို ဘာအသံမွ မၾကားရပါ။ ဆိုင္တစ္ခုလံုး ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႔ ရနံ႔ေလးတစ္ခုက လြဲလို႔ အရာရာ ျငိမ္သက္လြန္းေနသျဖင္႔ သူမအသက္ရွဴသံ ခပ္ျပင္းျပင္းကိုပင္ ျပန္ၾကားရ ေလာက္ေအာင္  အရာရာက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕ ေနေနသည္။ တစ္စံုတစ္ရာေသာ မသိစိတ္၏ ခံစားခ်က္ျဖင္႔ ဆိုင္ထဲသို႕ ဟိုဟုိဒီဒီ သူမ လိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။ ထိုစဥ္

“ဘုတ္”

ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္႔ အခ်ိန္မွာဘဲ စာအုပ္စင္ေပၚမွ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ မေမွ်ာ္လင္႕ဘဲ ျပဳတ္က်လာသျဖင္႕ သူမ ပါးစပ္မွ “အေမ႔” ဟု ေယာင္ယမ္းကာ အသံထြက္သြားျပီး ရုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔သြားမိေတာ႕သည္။ ေလမတိုက္ပါဘဲ ျပဳတ္က်လာေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ ၾကြက္တိုးမိေသာေၾကာင္႕လား ဟု သူမ အေတြးေရာက္သြားရကာ ထိုင္ရာမွ အသာထ၍ ျပဳတ္က်လာေသာ စာအုပ္၂အုပ္ကို မူလေနရာတြင္ျပန္ထားဖို႕ ေကာက္ယူျပီး ၾကည္႕လိုက္ရာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုစာအုပ္၂အုပ္မွာ ကိုစည္သူအတြက္ စာအုပ္စင္ အေပၚဆုံးအဆင္႕ ဘယ္သူမွ မျမင္ေသာေနရာတြင္ သူမ သိမ္းထားခဲ႕ေသာ ၾကယ္စင္တံတားႏွင္႕ ေႏြညမ်ား စာအုပ္ ၂အုပ္ ျဖစ္ေနေလသည္။


ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား ေထာင္ထလာမိေအာင္ သူမ ရင္ထဲစိမ္႕ခနဲ ျဖစ္သြားရကာ ထိုထူးဆန္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈအတြက္ ေၾကာက္ရြ႔ံစိတ္မ်ား ၀င္လာမိသည္။ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို ေၾကာင္ေငးကာ စိုက္ၾကည္႕ေနမိစဥ္မွာဘဲ အေစာက ရေနေသာ ခပ္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ ရနံ႔တစ္ခုက ပိုပို ေမႊးပ်ံ႕လာသည္ကို သူမ ခံစားမိေလသည္။ သူမ နားလည္လိုက္ပါသည္။ မေန႔ညက ကားတိုက္ခံသရျဖင္႕ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားေသာ ဆိုင္ကယ္ႏွင္႔လူ ဆိုသူမွာ ကိုစည္သူ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ျပီးေတာ႕ သူဆိုင္ကို ေနာက္ဆံုးေရာက္လာသည္႔ ဟိုတစ္ေန႔ညက ေျပာခဲ႕ေသာ “ဒီညတြင္ စာအုပ္လာယူမည္” ဆိုသည္႕ စကားအတိုင္း ေရာက္ေအာင္ လာခဲ႕ပံုရသည္။ ျပီးေတာ႕လည္း သူေရာက္လာေၾကာင္း သူမ သိေအာင္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္လိုက္မိပါသည္။


“သနားဖို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုစည္သူရယ္.. ကိုစည္သူ တကယ္ဘဲ မရွိေတာ႕ဘူးေပါ႕ေနာ္..” အသံမထြက္ဘဲ ေရရြတ္မိရင္း သူမရင္ထဲ ေၾကကြဲ ဆို႕နင္႕လို႔လာသည္။ ျပီးေတာ႕ မ်က္၀န္းတြင္လည္း မ်က္ရည္စမ်ားက အိုင္ဖြဲ႕လာရေတာ႔သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ ပ်ံ႕လႊင္႔ေနေသာ ေမႊးရနံ႔ ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ကို သူမ ရင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ ရွဴရိႈက္လိုက္မိရင္းက “ အမွ် အမွ် ကိုစည္သူေရ…. ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစေနာ္၊ သြားလိုရာကို စိတ္ေျဖာင္႕ေျဖာင္႕နဲ႕ သြားႏိုင္ပါေစရွင္။ ”

သူမရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးႏွင္႔ ရိႈက္သံစြက္ေသာ အမွ်ေ၀သံ အဆံုးတြင္ ဆိုင္တြင္း၌ ရေနေသာ ေမႊးရနံ႔မွာ အံ႔ၾသစဖြယ္ တေျဖးေျဖးႏွင္႕ ေပ်ာက္ကြယ္လို႕ သြားေတာ႕သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူမႏွာေခါင္းက မည္သည္႕အနံ႔ကိုမွ် မရေတာ႕ဘဲ ဆိုင္တစ္ခုလံုးလည္း ပံုမွန္အတိုင္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕ က်န္ရစ္ခဲ႕ေတာ႔သည္။ ကိုစည္သူသည္ စာအုပ္ေတြကို စြဲလန္းစိတ္ျဖင္႕ ေရာက္လာခဲ႕သည္လား၊ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမ အေပၚထားေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင္႕ ေရာက္လာခဲ႕သည္လား ဆိုသည္ကိုေတာ႕ သူမကိုယ္တိုင္ မသိႏိုင္သလို ဘယ္သူကမွလည္း အေျဖေပးႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ သူမကေတာ႕ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ ျပန္ေျပာဖို႕ စိတ္ကူးမရွိသလို ေျပာလွ်င္လည္း ယံုၾကလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုညက ကိုစည္သူ ေရာက္လာခဲ႕ေၾကာင္းကိုေတာ႔ သူမက ရင္ထဲက လိႈက္လွဲစြာ ယံုၾကည္မိပါသည္။



လင္းျမၾကည္ျဖဴ

၁၅.၁၀.၂၀၁၀

ညလယ္ယံမွ အသက္ရႈသံ



ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူမနားထဲသို႕ တုိးညင္းေသာ အသက္ရႈသံ ဖြဖြေလးက အိပ္မက္ထဲမွာလိုလို ၾကားေနရသည္။ သူမ အိပ္မက္မက္ေနသည္လား။ ထိုအသက္ရႈသံကို အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားေနရတာလား၊ အျပင္မွာ တကယ္ ၾကားေနတာလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနမိသည္။ မိမိကိုယ္ကိုလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား ႏိုးေနသည္လား မေသခ်ာ ။ အိပ္တစ္၀က္ႏိုးတစ္၀က္ ျဖစ္ေနတာျဖစ္မည္။ သူမလက္က ေဘးနားက ဖက္လံုးကို တငးတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အိပ္ရာက ႏိုးလာေအာင္ ျပန္ႏိုးယူလိုက္ရသည္။ အိပ္မက္၏ အျပင္ဘက္ လက္ရွိ သူမအခန္းေလးထဲသို႕ စိတ္၊ခႏၶာတစ္ခုလံုး ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးကို ဖြင္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ တစ္ခန္းလံုး မဲေမွာင္ တိတ္ဆိတ္လို႕ေနသည္။ မအိပ္ခင္က သူမ အခန္းမီးကို ပိတ္ထားခဲ႕သည္ဘဲ။ သို႕ေသာ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားရသည္ဟု ထင္ေနခဲ႔ေသာ အသက္ရႈသံ တိုးဖြဖြက အျပင္မွာ တကယ္ကိုၾကားေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ သိသြားေသာအခါ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ေထာင္ထသြားေအာင္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားေတာ႕သည္။ ဟုတ္ပါ႕မလား ဆိုေသာစိတ္ျဖင္႕ ေသခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေလ ထိုအသက္ရႈသံတိုးတိုးေလးက ပိုသိသာေလ။ သူမနားထဲ သဲသဲကြဲကြဲ ပိုၾကားရေလ ျဖစ္လာသည္။


“ဘုရားေရ” ဒါဟာ တကယ္ပါဘဲ… အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားေနရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ အျပင္မွာ တကယ္ကို ၾကားေနရတာပါလား .. သူမ အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုအရာဆီက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနတာပါလိမ္႕။အျမဲတမ္း တံခါးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အလံုပိတ္ျပီးမွ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္တတ္ေသာ သူမ အခန္းထဲသို႔ သက္ရွိတစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာတာက အသက္ရႈသံ တိုးတိုးေလးက တကယ္ကို ၾကားေနရတာဘဲ ျဖစ္သည္။ ၾကားေနရေသာ အသက္ရႈသံက ေျခရင္းေလာက္ဆီမွ ထြက္ေပၚေနတာ ျဖစ္ျပီး အေမွာင္ထဲမွာ သူမ ေခါင္းေလးကို မသိမသာေထာင္၍ အားစိုက္ၾကည္႕မိေသာ္လည္း ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဲေမွာင္လို႕ေနသည္။ သူမ ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ားလည္း ေအးစက္လုိ႕လာသည္။ အိမ္ကလူေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္ရမည္လား စဥ္းစားမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ ေအာ္လိုက္တုန္း ယခုအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚလာေနေသာ အရာဆီမွ သူမကို တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ေလမည္လား ဆိုတာကို စဥ္းစားမိျပန္ေတာ႕ အသံပင္ မထြက္ရဲေခ်။ ျပီးေတာ႕ သူမ ေအာ္လိုက္ရင္လည္း အိမ္ကလူေတြ ရုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္းႏိုးဖို႕က မေသခ်ာျပန္။ ဒီခ်ိန္ဆို အားလံုး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ေပျပီ။

သူမအခန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၀င္ေနတာလား။ ေတြးမိျပန္ေတာ႕ တုန္လႈပ္စိတ္ျဖင္႕ ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ျပန္စျပဳလာသည္။ အခန္းထဲမွ ထိုသူသည္ သူမ အသက္အႏၱရာယ္ကို ရန္ရွာဖို႕လား။ ပစၥည္းလိုခ်င္တဲ႕သူလား။ ကယ္ေတာ္မူပါ။ သူမ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ္႕။ ဒီပံုအတိုင္း မိုးလင္းေအာင္ ထိုင္ေစာင္႕ေနရမည္လား။ အိုး.. ဒီအသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနတာ ေသခ်ာသည္႕ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ထိ သူမ ေစာင္႕ေနႏိုင္ပါ႕မလဲ။ အခန္းမီးကို ဖြင္႕လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း မီးခလုပ္က ကုတင္ႏွင္႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႕ ထိုေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕က ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းရမည္။ ထိုသို႕ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္လို႕ သူမဆီက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံၾကားလွ်င္ ထိုအသက္ရႈသံ ထြက္ေနေသာ အရာက သူမကို တစ္ခုခု မလုပ္ဘူးလို႕ ဘယ္သူက ေျပာႏိုင္ပါ႕မလဲ။ သူမ ကုတင္နားတစ္၀ိုက္တြင္ မီးျခစ္လို၊ အင္မာဂ်င္စီလိုက္လို အရာမ်ိဳးလည္း တစ္ခုမွ ယူမထားမိ။ သူမဆီက တစ္စံုတစ္ရာ အသံထြက္သြားမည္စိုး၍ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးထလာေသာ ပက္လက္ အေနအထားအတိုင္း တစ္လက္မမွ်ပင္ မလႈပ္ရွားရဲဘဲ ျငိမ္ေနရသျဖင္႕ တစ္ကိုယ္လံုးပင္ ေတာင္႔တင္းလာသည္။

ထူးဆန္းတာက အသက္ရႈသံ ထြက္ေပၚေနေသာ အရာမွာ လႈပ္ရွားမႈတစ္စက္မွ် ရွိဟန္မတူ။ အသက္ရႈသံ မွန္မွန္သာ ထြက္ေပၚေနေသာ္လည္း အျခားဘာသံမွ မၾကားရသည္႕ျပင္ ၄င္းအသံမွာ သူမကုတင္ေျခရင္း တစ္ေနရာတည္းမွ ျငိမ္သက္စြာ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္႔ရသည္မွာ သူမ ႏိုးေနမွန္းသိေသာေၾကာင္႕ ျငိမ္သက္စြာ ပုန္းေနျခင္းလား.။ သို႕တည္းမဟုတ္ သူမ လႈပ္ရွားမႈကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနျခင္းလား မသိႏိုင္ျပန္။ ေၾကာက္ရြံ႔မႈက လူတစ္ကိုယ္လံုးကို ေအးခဲေစမတတ္ ျဖစ္ေစကာ အာေခါင္မ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲလာသည္ဟု သူမ ထင္သည္။ အိုး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတုိင္း ျငိမ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ေၾကာက္တာႏွင္႕ အသက္ပါသြားလိမ္႕မည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ႕မည္။ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ မီးခလုတ္ ေျပးဖြင္႕ရမည္လား၊ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရမည္လား။ စဥ္းစားရင္းမွ သူမ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုတာကို သိသြားေတာ႕သည္။

သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံမျမည္ေအာင္ ေျဖးေျဖးေလး ၾကြလိုက္ျပီး ေျခေထာက္၂ဖက္ကို ကုတင္ေအာက္သို႕ အသာအယာ ခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ ၂ဖက္လံုး ကုတင္ေအာက္ ေရာက္ျပီး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခေထာက္ေပၚ အားျပဳလို႕ရတာႏွင္႕ အခန္းတံခါးရွိရာကို တန္းျပီးေျပးေတာ႕သည္။ မျမင္ရေအာင္ မဲေမွာင္ေနေသာ္လည္း သူမ အျမဲ ေနလာေသာ အိပ္ခန္း၏ ေနရာ အေနအထား အားလံုး သူမ အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္သည္။ အခန္းတံခါးေပါက္ ေရာက္တာႏွင္႕ လက္ကိုင္ကို ဆြဲဖြင္႕ကာ တံခါးကို ျပန္ေဆာင္႕ပိတ္ခဲ႕ျပီး သူမ ေမာင္ေလး၂ေယာက္ အိပ္ေသာအခန္းသို႕ ေျပးကာ တံခါးကို သြားထုသည္။ သူမ မိဘမ်ား အခန္းတံခါးကိုလည္း ထုသည္။ အျပင္မွ အသံအက်ယ္ၾကီးျဖင္႕လည္း ေအာ္ႏိုးသည္။ သူမ တံခါးထုသံ၊ ေအာ္သံမ်ားေၾကာင္႕ တစ္အိမ္လံုး အထိတ္တလန္႕ ႏိုးလာၾကရေလသည္။ အိမ္ရွိ ထမင္းခ်က္ ေဒၚၾကီးေအးႏွင္႔ အိမ္အကူ မိလံုးတို႕ပါမက်န္ အားလံုး အိပ္မႈန္စုန္မြားျဖင္႕ ႏိုးထလာၾကကာ သူမကို ဘာျဖစ္တာလဲ ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေလသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာၾကီးပန္းၾကီး သူမ ရွင္းျပေသာအခါ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ အံ႕အားသင္႔စြာ စဥ္းစားၾကေလသည္။ အျပင္လူ မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ လံုျခံဳလွေသာ သူတို႔အိမ္ထဲသို႕ ဘယ္လိုသူစိမ္း၊ သုိ႔မဟုတ္ သူခိုးက ၀င္ေရာက္ ေနႏိုင္ပါနည္း။

ေမာင္ႏွစ္ေယာက္က ဧည္႕ခန္းနံရံမွာ အလွခ်ိတ္ထားေသာ ေငြဓါးႏွစ္လက္ကို သြားဆြဲယူလာသလို ေဖေဖကေတာ႕ အင္မာဂ်င္စီလိုက္ႏွင္႕အတူ သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို ယူလာသည္။ တစ္ခုခုဆို ခ်က္ျခင္း ဖုန္းေကာက္ဆက္ဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဒၚၾကီးေအးက အ၀တ္ေလွ်ာ္တုတ္ကို သြားယူလာကာ မိလံုးကေတာ႕ ၾကက္သြန္လွီးသည္႕ ဓါးအေသးေလးကို ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ဆြဲယူလာခဲ႔သည္။ လူအစုၾကီးျဖင္႕ သူမ အခန္းရွိရာကို ခ်ီတက္ၾကျပီး အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ကာ မီးခလုပ္ကို ေမာင္ေလးအငယ္မွ သြားဖြင္႕လိုက္ကာ သူမအခန္းထဲကို လွည္႕ပတ္ ရွာေဖြၾကေတာ႕သည္။ ကုတင္ေျခရင္းဘက္ ေရာက္သြားေတာ႕ ေမာင္ေလး ဆီမွ “ဒီမွာ ဒီမွာ လာၾကည္႕စမ္းပါဦး” ဟု အသံထြက္လာေသာအခါ ထိုေနရာသို႕ အားလံုး အေျပးအလႊားေရာက္သြားျပီး ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ႔ သူမ ကုတင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်ေနေသာ ေစာင္ေပၚတြင္ အက် တက္အိပ္ကာ အသက္မွန္မွန္ရႈရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ “ေၾကာင္တစ္ေကာင္”။

“ ဟင္. ဒါ ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္မ ေရႊ၀ါေလးဘဲ ” ေဒၚၾကီးေအးထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္က ဘယ္လိုလုပ္ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ” သူမက မေက်မနပ္ ေမးေတာ႕ “ညေနက ထမင္းစားခန္းေရွ႕ကေန သူ ျဖတ္သြားတာေတာ႕ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ေဒၚၾကီးလဲ သူ႕အိမ္သူ ျပန္သြားျပီ ထင္ေနတာ လက္စသပ္ေတာ႕ သမီးအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာကိုး.. ” ထိုအခါမွ အားလံုးလည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္ကာ သူမကို စေနာက္ၾကေတာ႕သည္။ သူမေၾကာင္႔ တစ္အိမ္လံုးလည္း အိပ္ပ်က္သြားရျပီ မဟုတ္ပါလား။ အေစာတုန္းကေတာ႕ ေၾကာက္လြန္း၍ အသက္ပင္ မရႈမိေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရေသာ သူမမွာ ခုေတာ႕ ဘယ္သူ႕ေဒါသထြက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္လာကာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေၾကာင္ကို ဂုတ္ကေန ကိုင္ဆြဲကာ မိလံုးလက္ထဲ ထိုးထည္႕လုိက္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိေတာ႕သည္။


 လင္းျမၾကည္ျဖဴ


စိတ္အဆာေျပ




လြင္႕ပ်ံေနေသာ စိတ္အာရံုမ်ားကို စုစည္း၍မရခင္မွာဘဲ ခပ္ေ၀းေ၀းက ၾသဥဆြဲသံေလးတစ္ခု နားထဲ၀င္ေရာက္လာခဲ႕သည္။ ေသခ်ာျပီ.. ရထားတစ္စင္းစင္းေတာ႕ လာေနျပီ။ ဘူတာက ထြက္လာသည္႕ရာထားလား၊ ဘူတာတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္မည္႕ရထားလား ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ အသံကို နားစိုက္ေထာင္လိုက္ေတာ႕ ဘူတာတြင္းသို႕ ၀င္မည္႕ ရထားတစ္စီးရဲ႕အသံ။ အသံက ဘူတာႏွင္႕ ဆန္႕က်င္ရာဘက္အျခမ္းမွ ထြက္လာသည္မဟုတ္လား။ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိေနေသာ ရထားဥၾသသံမ်ားကို နားေထာင္ရျခင္း၊ ဘူတာတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လာေသာ (သို႕မဟုတ္) ဘူတာတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေသာ ရထားမ်ားကို ေစာင္႕ၾကည္႕ရျခင္းသည္လည္း သူမအတြက္ေတာ႕ အိမ္ကို အလြမ္းေျပေစသလို ရထားေပၚပါသြားေသာ လူအခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားသည္လည္း သူမ၏ အထီးက်န္မႈမ်ားကို ေျဖသိမ္႕ေပးႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ခဲ႕ၾကသည္။

ပညာေရးအတြက္ သူမ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ေရာက္ရွိေနသာ ျမိဳ႕သည္ မီးရထားလမ္းဆုံးျမိဳ႕တစ္ခုျဖစ္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား ၊ သစ္သီး၀လံပန္းမာန္မ်ား ေပါမ်ားလွေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ႕ သူစိမ္းဆန္လြန္းေသာ ေအးတိေအးစက္ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕သာ ျဖစ္ေလသည္။ ဟုတ္သည္ေလ  ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ မိသားစုမရွိေသာအရပ္၊ ေဖးမကူညီမည္႕သူ ၊ ေႏြးေထြးယုယမည္႕သူ မရွိေသာအရပ္သည္ ဘယ္မွာလာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္ဖြယ္ အရပ္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လဲေလ။ မက်ယ္၀န္း၊ မစည္ကားေသာ္လည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည္႕ျဖင္႕ သူမကို ေႏြးေထြးေစႏိုင္ေသာ မိသားစုရွိရာ ေမြးရပ္ေျမကေတာ႕ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေ၀းမွာ။ ပညာေတြတတ္ဖို႕ သူမခ်စ္ေသာ ေမြးရပ္ေျမ၊ သူမရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ျမံဳကေန ခြဲခြာခဲ႕ရသည္။ ပညာတတ္ျပီးလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္လဲ… ေသခ်ာတာကေတာ႕ စာ၀တ္ေနေရးအတြက္ ပညာျဖင္႕ ရင္းႏွီးကာ ပိုက္ဆံရွာရဦးမည္။ ထိုပိုက္ဆံမ်ားျဖင္႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ၀ယ္ယူလို႕ရပါရဲ႕လား။ ပညာေတြ အမ်ားၾကီး တတ္ထားခဲ႕ရင္ေရာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္႕အရာကို အလြယ္တကူ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိႏိုင္ျပီလား။

ဘ၀ကို ေငြေၾကးေျမာက္ျမားစြာ၊ ပညာမ်ားစြာတို႕က လံုျခံဳေအာင္ ကာရံေပးႏုိင္သလား.. ျပီးျပည္႕စံုေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ဘ၀တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါမည္လား။ ဒါေတာ႕ သူမ မေသခ်ာ..  ေသခ်ာတာကေတာ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္႕အရာသာ မရွိခဲ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ျပည္႕စံုၾကြယ္၀သည္႕ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ပါေစ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ယခုပင္ သူမကိုယ္တိုင္ သူမတို႕ ေမြးရပ္ေျမ ရြာကေလးထက္ အစစအရာရာ သာလြန္ျပည္႕စံုေသာျမိဳ႕တြင္ ေရာက္ေနသည္႕တိုင္ေအာင္ သူမ စားခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာ၊ ၀တ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာ မွန္သမွ် အလြယ္တကူ ရႏိုင္သည္႕တိုင္ေအာင္ သူမကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ၾကင္နာယုယေသာ ခ်စ္သူခင္သူမ်ား မရွိသည္႕ ဒီျမိဳ႕သည္ သူစိမ္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္ေလ။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ျဖင္႕ ဘ၀မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထက္ အေရးၾကီးေသာအရာ ဘာမ်ား ရွိပါေသးသလဲ…

ဂ်ံဳးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ အသံျဖင္႕ နီးကပ္လာေသာ ရထားသံႏွင္႕ အျပိဳင္ သူမ ရင္ခုန္သံတို႕က ျမန္ဆန္လာသည္။  ရထားကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ေစာင္႕ၾကည္႔မိရင္း ရထားေပၚမွ ခပ္၀ါး၀ါး ျမင္ေနရေသာ မ်က္ႏွာအခ်ိဳ႕ကို ေသခ်ာ စူးစိုက္ၾကည္႕လိုက္မိသည္။ ဒီရထားေပၚမွာ သူမေမြးရပ္ေျမက တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာ႔ျဖင္႔ ပါေကာင္းရဲ႕။ ရထားေပၚမွ ေအာ္သံအခ်ိဳ႕ႏွင္႕ ႏႈတ္ဆက္သံ၊ လက္ျပသူမ်ားျဖင္႕ သူမေဘးမွ ထိုရထား ျဖတ္ေက်ာ္သြားေတာ႕ ရထားကိုၾကည္႕ကာ သူမစိတ္ေတြ လြတ္လပ္ေပါ႕ပါးလာသည္။  သူမကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ပါလက္ပါ လက္ျပေအာ္ဟစ္ကာ ႏႈတ္ဆက္မိလိုက္သည္။ သူမရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒီျမိဳ႕အ၀င္ သစ္ေတာအုပ္က ခံုတန္းေလးေပၚ လာထိုင္ေငးရင္း ဘူတာမွ ထြက္ခြာသြားေသာ၊ ဘူတာတြင္းသို႕ ၀င္လာတတ္ေသာ ရထားမ်ားကို တစ္စီးျပီး တစ္စီး ေစာင္႕ၾကည္႕ရျခင္းသည္ ဒီျမိဳ႕ေပၚမွာ အျခားသူမ်ားဆီက မရခဲ႕ေသာ ေဖာ္ေရြမႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို စိတ္အဆာေျပ လာေရာက္ စားသံုး ေနတတ္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

ရထားတစ္စီး ျဖတ္သြားတိုင္း ရထားေပၚမွ လူတစ္ခ်ိဳ႕၏ လက္ျပေ၀ွ႔ရမ္းမႈမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္နႈတ္ဆက္သံမ်ားသည္ သူမအတြက္ေတာ႕ သူစိမ္းမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္သံဟု မခံစားရဘဲ သူမ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား၏ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ ေအာ္ေခၚ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ဟူ၍သာ စိတ္ထဲ ထင္မွတ္ခံစားမိေလသည္။  သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာကာ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္တတ္ခဲ႕သည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လြတ္လပ္ပြင္႕လင္းျပီး ဟန္ေဆာင္မႈမပါလိုက္တဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ိဳးပါလဲ၊ အျမဲတမ္း ခပ္တည္တည္ ေနခဲ႕ရေသာ သူမ မ်က္ႏွာေလးက ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ႏုပ်ိဳ လတ္ဆတ္မႈမ်ားျဖင္႕ ရႊန္းလဲ႕လို႕ ေနတတ္သည္။ သူမခ်စ္ခင္ရေသာ မိသားစု၀င္ေတြ ၊ မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရသလို ေက်နပ္မႈမ်ိဳးျဖင္႕ စိတ္လက္ေပါ႕ပါးလြန္းလွသည္။ သူမကေတာ႕ အခ်ိန္ရတိုင္း သူမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို အလြမ္းေျပဖို႕ ရထား အ၀င္အထြက္ေတြကို ေစာင္႕ၾကည္႕ကာ ႏႈတ္ဆက္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။


တကယ္လို႕မ်ား ရထားလမ္းဆံုး ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကို ရထားစီးျပီး ေရာက္ခဲ႕လို႕ ျမိဳ႕အ၀င္ေတာအုပ္ကေလးက ခုံတန္းလ်ား အျပာေရာင္ေလးမွာထိုင္ျပီး ရထားအ၀င္အထြက္ေတြကို ေငးေမာေနတတ္သူ၊ ရယ္ေမာရႊင္ျပ ႏႈတ္ဆက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ႕လွ်င္ျဖင္႕ ထိုသူသည္ သူမေမြးရပ္ေျမအား သတိတရ တမ္းတေနေသာစိတ္ကို အဆာေျပေစဖို႕ ရထားေတြကို ေစာင္႕ၾကည္႕ေနေသာ သူမသာျဖစ္ေၾကာင္း ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုေတာ႕ပါ။  သူမကေတာ႕ အခ်ိန္ရတိုင္း ရထားေတြကို အျမဲတန္း ေစာင္႕ၾကည္႕ ႏႈတ္ဆက္ေနဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ 


လင္းျမၾကည္ျဖဴ

12.9.2010  1:42 PM

လင္းျမၾကည္ျဖဴ

My photo
စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါလို႕ ဒီဘေလာဂ္႕ေလးကို လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘေလာ႕ဂ္မွာ ကၽြန္မဖတ္ခ်င္တဲ႕ ဘေလာ႕ဂ္တစ္ခ်ိဳ႔ေတြကို အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ေအာင္ ခြင္႕မေတာင္းဘဲ ခ်ိတ္ထားမိပါတယ္။ ခြင္႔ျပဳပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစ။

ႏႈတ္ဆက္စကားသံမ်ား

စာဖတ္ေနက် ေနရာမ်ား

Pages

Powered by Blogger.

Followers